پس از سفر عبدالبهاء به آمریکا، روابط نزدیکی او با نظام آمریکا شکل گرفت. اما تأثیرپذیری بهائیت از آمریکا، جایی بیشتر نمایان می‌شود که عبدالبهاء، تدوین قانون اساسی بهائیت را متوقف بر پیروی از آمریکایی‌ها نمود. بنابراین، آیا می‌توان بهائیت را دینی الهی و برگفته از اعتقادات قلبی دانست و یا آن را تشکیلاتی نظام‌مند و پیرو آمریکا برشمرد؟!

یکی از نشانه‌های هم‌بستگی بهائیان با رژیم صهیونیستی، حمایت آنان از سیاست‌های جنگ‌طلبانه‌ی این رژیم غاصب و کودک‌کش است. این‌ها همه در حالیست که بهائیت با طرح شعارهای صلح جهانی و جنگ‌ستیزانه، فعالیت‌های تبلیغی خود را به پیش برده و از حمایت مالی جنگ‌طلبان و سکوت معنادار در برابر جانیان سخنی به میان نمی‌آورد؟!

یکی از عواملی که موجب شده تا فرقه‌ی بهائیت از پایگاهی مردمی برخوردار نباشد، وابستگی آن به حکومت‌های ظالم می‌باشد. از این‌رو، روابط سرکردگان بهائیت با مقامات اسرائیل، گویای پیوند شوم میان این دو غده‌ی سرطانی است. اما به راستی، چگونه بهائیت خود را دینی الهی می‌نامد در حالی که از پشتیبانی رژیم غاصب و کودک‌کش صهیونیستی بهره می‌برد؟!

در مقابل خوش خدمتی رهبران بهائیت از اسرائیل، این رژیم در کنار نسل‌کشی و آوارگی فلسطینیان، بهائیت را به رسمیت شناخته است. اما به راستی اگر بهائیت در اسرائیل به رسمیت شناخته شده است، پس چرا محدودیت‌های شدیدی برای فعالیت و یا حتی حضور بهائیان در اسرائیل وجود دارد؟! با این حال، بهائیت را تنها می‌توان تفکر صادراتی اسرائیل دانست.

شوقی افندی در پیام نوروزی خود در سال 1330 ش، با ابراز خرسندی از تأسیس اسرائیل، تشکیل رژیم غاصب و جنایت‌کار اسرائیل را مطابق با وعده‌ی الهی معرفی نموده است. اما به راستی چه عاملی موجب آزادی و رسمیت یافتن بهائیت در اسرائیل شد، در حالی که فلسطینیان، به بدترین شکل ممکن به قتل رسیده و از زادگاه خود آواره می‌شدند؟!

در حالی که بهائیان درصدد انکار روابط خود با اسرائیل هستند و تلاقی این دو غدّه‌ی سرطانی در فلسطین را اتفاقی می‌دانند، لازم است بدانیم که حتی پیش از تأسیس اسرائیل، روابط نزدیکی میان بهائیت و صهیونیست‌ها برقرار بوده است. همچنان که نامه‌ی شوقی افندی به سازمان ملل و ابراز خرسندی او از تشکیل دولت صهیونیستی، گویای این واقعیت است.