پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغین بهائی بهترین منبع برای شناخت بهائیت را تنها مراجعه به آثار پیشوایان این فرقه که مورد تأیید نهاد رهبری بهائیت هستند، معرفی می‌کنند. اما لازم است بدانیم که بر خلاف این ادعا، منابع بهائی مأمنی برای شناخت حقایق و باورهای بهائیت نیستند؛ چرا که:
اولاً: بسیاری از آثار (: بخوانید چک نویس‌های) به اصطلاح وحیانی پیامبرخوانده‌ی این فرقه، توسط وی نابوده شده و بهائیان از شناخت کامل این فرقه محروم شده‌اند؛ همچنان که منابع بهائی آورده‌اند: «صدها هزار بیت که از سماء (: آسمان) مشیت ربّ البینات (: اراده‌ی پروردگار) نازل و اغلب به خطّ مبارک (:حسینعلی نوری) تحریر یافته بود، حسب الأمر (: حسب فرمان حسینعلی نوری) در شطّ زوراء (: رودخانه‌ی دجله) ریخته شد و محو گردید...».[1]
ثانیاً: بسیاری از همین آثار (باقی مانده از نابودی) مدعی پیامبری بهائیت نیز توسط نهاد رهبری این فرقه (بیت العدل)، به بهانه‌های واهی، در اختیار محققین و حتی بهائیان قرار نمی‌گیرند. چرا که به اعتراف نهاد بیت العدل، حدود 77/000 اثر از علی‌محمد شیرازی، حسینعلی نوری، عباس افندی و شوقی افندی صادر شده که تنها تعداد اندکی از آن‌ها در اختیار بهائیان قرار می‌گیرد.[2]
ثالثاً: جالب است بدانیم، آثاری که در اختیار بهائیان قرار می‌گیرد نیز از فیلترها و اصلاحات بسیاری گذشته تا مورد اعتراض مخالفین بهائیت قرار نگیرد! از این‌رو، تصریح به اصلاح اُم الکتاب بهائیت یعنی اقدس، نمونه‌ی بارزی از زیر سؤال بردن وحیانی بودن آثار مدعی پیامبری بهائیت است![3] همچنین تلخیص "تاریخ" منتسب به نبیل زرندی و در اختیار قرار ندادن اصل این کتاب در اختیار بهائیان و محققین نیز، مصداق بارز تحریف تاریخ و حقیقت در این فرقه است.
با این حال، چگونه می‌توان مدعی شد که منابع تحریف و یا تلخیص شده‌ی بهائیت، بهترین راه شناخت این فرقه‌ی ضالّه است؟!

پی‌نوشت:
[1]. شوقی افندی، قرن بدیع (1892-1853)، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 125 بدیع، ج 2، ص 146.
[2]. دبیرخانه بیت العدل جهانی، پیام مورخ: 6 ژوئن 2013 م.
[3]. ر.ک: حسینعلی نوری، (اقدس) رساله سؤال و جواب، نسخه‌ی الکترونیکی، صص 60-59.