ولادت امیرالمومنین (ع) در کعبه یکی از فضائل و کرامات حضرت است که نه قبل از ولادت ایشان و نه بعد از وجود مقدسشان، نصیب هیچ یک از انسان‌های روی زمین نشده است. حاکم نیشابوری محدث مشهور اهل سنت، به تواتر خبر تولد امیرالمؤمنین (ع) در کعبه اشاره کرده است و ابن تیمیه نیز مخالفت با تواتر را نشانه‌ی کفر انکار کنندگان آن می‌داند.

وهابیون ادعا می‌کنند بر اساس آیه‌ی 188 سوره اعراف، انبیاء الهی صاحب علم غیب نیستند و شیعیان بر خلاف این آیه مبارکه، برای انبیاء الهی و به طور ویژه برای رسول خدا (ص) فضیلت‌ تراشی می‌کنند و ایشان را صاحب علم غیب می‌دانند. این ادعا در حالی مطرح می‌گردد که قرآن کریم به علم غیب بعضی از انبیاء الهی اشاره می‌کند و دستیابی به آن را با اذن و از جانب خدا می‌داند.

یکی از شبهاتی که از جانب مفتی‌های وهابی مطرح شده، عدم نزول آیه‌ای خاص در مورد خلافت امیرالمؤمنین (ع) است. آنان می‌گویند در مورد هر چیزی در قرآن آیاتی نازل شده است، اما در مورد خلافت و ولایت ایشان هیچ آیه‌ای نازل نشده است و فقط شیعیان چنین ادعایی دارند. حلال‌الدین سیوطی در تفسیر خود، آیه 67 سوره مائده را در مورد خلافت امیرالمومنین (ع) می‌داند.

از برکات دوران حیات طیبه‌ی امام صادق (ع) تربیت شاگردانی است که هر کدام، از سرشناسان دوران خود بوده‌اند. وهابیون با ایجاد شبهه بیان می‌کنند، اگر برای امام صادق (ع) شاگردانی شیعه مذهب وجود داشته چرا از آنان اثری وجود ندارد؟! ابوبصير ليث ‌بن البختری از اصحاب حضرت بوده که در دوران زندگی خود به دفاع از مذهب تشیع پرداخته است.

مفتی‌های وهابی ادعا کرده‌اند، پادشاهان صفویه به دلیل مقابله با حکام عثمانی، شیعه را به وجود آوردند. ادعای آنان در حالی بیان می‌شود که علاوه بر انتصاب شیعه به پادشاهان صفویه، آنان معتقدند كه مذهب تشیع توسط عبدالله بن سبأ در زمان خلیفه سوم اهل سنت به وجود آمده است. با مراجعه به منابع تاریخی و روایات معتبر اهل بیت (ع) عدم این ادعا اثبات می‌شود.

مفتی‌های وهابی ادعا می‌کنند یکی از کارهای شیعیان، لعن کردن اصحاب رسول خدا (ص) است و اگر کسی این عمل را انجام دهد، سبب خروجش از دین و ایمان می‌شود؛ اما با بررسی منابع معتبر اهل سنت مشخص می‌شود که بسیاری از صحابه، یکدیگر را لعن کرده‌اند. ابن حبان به لعن کردن یکی از اصحاب پیامبر (ص) توسط عایشه همسر رسول خدا (ص) اشاره می‌کنند.