بزرگان صوفیه
محور سخنان اقطاب و کسانی که به این مسلک گرایش دارند،بزرگ نمایی و خودستایی بوده ، در صورتی که عارفان حقیقی همچون حضرت امام خمینی رحمة‌الله‌علیه این‌گونه سخنان رتا باعث انحطاط و سقوط معنوی می‌داند.
بزرگان صوفیه مدعی هستند که می‌توانند طالب معارف توحیدی را به سمت قرب الهی ارشاد کرده و به مقامات عرفانی برسانند، در حالی که این افراد نسبت به ساده‌ترین احکام دینی جاهل بوده و مطالب نادرستی در این زمینه به مریدان خویش منتقل می‌کنند.
ابوالقاسم گورکانی با بی‌احترامی به جنازه ابوالقاسم فردوسی، از دفن او در قبرستان مسلمانان ممانعت کرده؛ در صورتی که روایات معصومین علیهم‌السلام، دستور بر حفظ حرمت جنازه مسلمان دارند.
یکی از مباحث مطرح شده درمتون صوفیانه، بیان سلسله مراتب برای اولیای خویش می باشد که باید این سلسله مراتب با متون دینی سنجیده شود تا میزان مطالبی که متصوفه برای این اولیای خویش ذکر می نمایند به وضوح روشن گردد. یکی از این سلسله مراتب اولیا،، ابدال می باشند.
یکی از ابزارهایی که صوفیه برای ترویج افکار خویش در جامعه استفاده می نمایند، ترویج و تبلیغ بزرگداشت بزرگان صوفیه است. در صورتی که فقهای شیعه هر امری از جمله ساخت فیلم و یا برگزاری بزرگداشت، که باعث ترویج این مسلک انحرافی می شود را حرام می دانند.
سران تصوف همواره منکر دشمنی و زاویه داشتن بزرگان خود با امامان حق در قرون نخستین هستند و بالعکس معتقدند که آن‌ها از شاگردان و ملازمان ائمه اطهار(ع) بوده‌اند. اما شبلی از بزرگان هم‌عصر جنید بغدادی با اهانت به ائمه اطهار(ع) و رافضی خواندن شیعیان و بیهوده تلقی کردن عمل شیعیان در اثبات ولایت ائمه اطهار(ع) این دروغ بزرگ صوفیان را برملا ساخته و از دشمنی صوفیان با شیعیان پرده برداشت.