یکی از شبهاتی که از سوی مفتیان وهابی مطرح شده، تعاملات و مساعدتهای امیرالمؤمنین (ع) به خلفای سه گانه اهل سنت است. وهابیون با استناد به روایاتی از منابع شیعه ادعا می کنند، بارها امیرالمؤمنین (ع) به خلفای سه گانه یاری رسادند و این دلیل بر قانونی و شرعی بودن خلافت آنان است که در پاسخ گفته می‌شود، یکی از وظایف امام (ع) راهنمایی و کمک رسانی به مسلمانانی است که حاکم غاصب بر آنان حکومت دارد.

اگر در منابع تاریخی و روایی اهل سنت بررسی شود، قطعاً به اقرار خلفای اهل سنت در برتری سیاسی و تصدی خلافت ظاهری امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) اذعان شده است. عمر بن خطاب در روزهای پایانی عمر خود، به برتری امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) اشاره می‌کند، اما اکراه او از معرفی حضرت به عنوان خلیفه بعدی مسلمین، سبب می‌شود تا دیگران خلیفه شوند.

مفتی‌های وهابی با تهمت به شیعیان، امامت موروثی را همانند سلطنت معرفی می‌کنند و قائلند اگر خلافت موروثی باشد، همانند سلطنت از پدر به پسر انتقال داده می‌شود. این سخنان جاهلانه در حالی است که قرآن کریم مصادیقی از انتقال رسالت از پدر به فرزندان و یا از برادر به برادر دیگر را بیان کرده است. امامت و خلافت نیز امری الهی است و بشر در نصب و عزل هیچ نقشی ندارد.

علم الهی، به عنوان یکی از ویژگی‌های مهم برای حاکم اسلامی تلقی می‌شود و به عنوان شاخصه اساسی در حاکمان الهی موجود بوده است. یکی از نشانه‌های انبیا و اوصیای آنان، علم بوده است. اگر خلافت از ابتدا به امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) رسیده بود و این امر از مجرای آن خارج نشده بود، در زمینه علمی چه پیشرفت‌هایی حاصل می‌شد.

خطبه سوم نهج البلاغه که به خطبه شقشقیه معروف است، مشتمل بر شکایت امام علی (علیه‌السلام) در مورد خلافت و صبر امام در برابر از دست رفتن آن و سپس بیعت مردم با او است. آن حضرت در این خطبه می‌فرماید: به خدا سوگند! ابوبکر رداى خلافت را بر تن کرد، در حالیکه خوب مى‌دانست، من در گردش حکومت اسلامى، همچون محور سنگهاى آسیابم.

باید توجه داشت که موضوع امامت با قضیه حکومت جدا است؛ چون امامت یک منصب خداوندی است؛ ولی حکومت یکی از شئونات امامت است؛ پس هر کسی را که خداوند او را به این مقام والا نصب کند، امام است؛ چه مردم بخواهند و یا نخواهند، اراده مردم در تعین امام هیچ‌گونه نقشی ندارد؛ همان‌گونه که در تعیین پیامبر نیز نقشی ندارد.