صوفیان همانند برخی مدعیان عرفان‌های کاذب شریعت‌گریزی یا گزینش بخش‌هایی از شریعت را در دستور کار خود قرار داده و با بهانه قرار دادن اصطلاحاتی همچون شریعت، طریقت و حقیقت، برای خود مقامی متصور هستند که شریعت را پشت سر گذاشته، از این رو نیازی به آن نمی‌بینند.

نظام معرفتی که مروّجين فرضيه جذب معرفی مي‏کنند، انسان را محور هستی دانسته و لذت و اميال او را اصيل‏‌ترين اصل مي‏داند.[5] بنابراين، طبيعی است که در اين تئوری، نظام ارزشي‏ابی فراتر از ميل و طلب انسان تصوير نشود.

دالايی لاما که به رهبر بودائيان جهان شهرت يافته، با پيروی از اصل رنج در بوديسم، با نگاهی مأيوسانه و بدبينانه به رنج می‌‏گويد: «معمولاً به هنگام تولد هر فردی مي‏گويند تولدت مبارک؛ درحالي‏که روز تولد شما در حقيقت روز تولد درد و رنج بوده است؛ اما هيچ‏کس نمی‌‏گويد روز درد و رنجت مبارک...»

هميشه انجام کارهاي خارق ‏العاده، دليلي بر حقانيّت اعتقادات يک فرد نبوده و هيچ ملازمه‏ اي ميان اظهارِ کشف و کرامات و حقانيت ظاهر کننده آنها وجود ندارد؛ چون رسيدن به اين مقامات هم از طريق سير و سلوک شرعي و انجام رياضت هاي الهي و هم از طريق غيرشرعي و انجام رياضت هاي شيطاني امکان‏پذير است.