پس از مرگ پیامبرخوانده‌ی بهائی، آتش اختلاف میان فرزندان و پیروان او شعله‌ور و حاصل آن، وقوع انشعاب در بهائیت شد. اما به راستی اگر درخت پیامبرخوانده‌ی بهائی فاسد نبود و از نزاع با برادر و نزدیکانش اجتناب می‌کرد، شاید امروزه شاهد این میزان از شکاف در بهائیت نبودیم و ادعای وحدت عالم انسانی از سوی بهائیت، کمی معقول‌تر به نظر می‌رسید.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، کثرت نوشته‌جات مدعی پیامبری را نشان برتری او دانسته است. اما لازم است بدانیم که این دلایل حقانیت و برتری بهاء، سرشار از هزله‌گویی‌هایی است که حتی بهائیان نیز از تکرار آن‌ها شرم دارند. با این حال، چگونه هزله‌گویی‌هایی که ناشی از مصرف مشروبات الکلی بوده را می‌توان به عنوان وحی الهی و نشان برتری بهاء دانست؟!

هرچند بهائیان امروزه تلاش دارند تا نقش استعمار را در حمایت از پیشوایان خود را انکار کنند، اما نویسندگان سرشناس بهائی، به حمایت بی‌دریغ استعمار از رهبران بهائیت اعتراف کرده‌اند. از جمله‌ی این حمایت‌ها را می‌توان در دخالت مستقیم امپراطوری روس تزار در نجات پیامبرخوانده‌ی بهائی برشمرد که ابوالفضل گلپایگانی، به آن اشاره کرده است.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت پس از آزادی و نجات خود از زندان با دخالت مستقیم امپراطوری روس تزار، وی در لوحی خطاب به پادشاهی روس "الکساندر دوم" از او تشکر کرد. اما نکته قابل توجه آن‌جاست که وی نیت "خدایی" امپراطور روس را عامل حمایت از خود برشمرده است. حال آن‌که امپراطوری غاصب و ستم‌گری چون تزار چگونه می‌تواند دارای نیت خدایی باشد؟!