پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از نشانه‌های سرسپردگی اربابان بهائیت به دولت‌های استعماری، تملق و درخواست آنان برای مداخله‌ی مستقیم در امور کشورها در حمایت از این فرقه است. از این‌رو، نمونه‌ی بارز این رفتار را می‌توان در درخواست همراه با چاپلوسی عبدالبهاء از دولت انگلستان، برای بازگشایی مکان (ظاهراً فرهنگی و واقعاً) تبلیغی بهائیت در شهر کاشان برشمرد.
همچنان که پس از تعطیلی مدرسه‌ی وحدت در شهر کاشان و ناکام ماندن تلاش بهائیان برای بازگشایی مجدد آن، "محفل ملّی بهائیان ایران" گزارشی به عبدالبهاء مخابره کرد. عبدالبهاء نیز مستقیماً به سفیر انگلیس در ایران تلگراف زد و با لحنی تملق آمیز، خواستار بازگشایی مجدد این مدرسه با دخالت مستقیم دولت انگلیس شد: «این حزب مظلوم ما را تقویت کنید که خیرخواه دولت فخیمه‌اند و به دستور بهاءالله، به کرّات تمجید از عدالت انگلیس نموده‌اند. همه (ی بهائیان)، دوستان صادق دولت فخیمه‌اند. عباس عبدالبهاء».[1]
بدین صورت عبدالبهاء، علاوه بر نشان دادن پیوند عمیق خود و پیروانش با دولت انگلیس، رسماً از سفیر آن کشور تقاضای دخالت در امور داخلی ایران و حمایت از فعالیت‌های تبلیغی بهائیت را داشت. این در حالیست که با در نظر داشتن فعالیت‌های استعماری انگلیس در ایران، اقدام پیشوای بهائیت در واقع یک رویکرد ضدملّی و خائنانه به شمار آمده که با استقلال ادیان الهی از قدرت‌ها ستمگر، در تضاد است.

پی‌نوشت:
[1]. سیدمحمدباقر نجفی، بهائیان، تهران: نشر معشر، 1383 ش، ص 648.