شبهه ای وهابیون مطرح کردند که کسی که به ولایت الهی برگزیده می شود، نمی تواند از آن چشم پوشی کند و به غیر واگذارد؛ اما علی (ع) چنین کاری کرد؛ پس از طرف خدا ولایت ندارد. جواب این است که حضرت در جای جای نهج‌البلاغه خلافت را حق خود دانسته و دلیل طعنه حضرت بر بی ارزشی حکومت، نشان از این دارد که شرط محقق شدن حکومت مقبولیت است و این جنبه دنیوی وجود نداشت و با اینکه حق حضرت است، نزد ایشان ارزش ندارد.

صلح امام حسن (ع) قابل تقدیر بود نه مستحق نکوهش و قابل مقایسه با اجتهاد و ترک اولای حضرت یونس نبود؛ در این صلح، حضرت به جهت نجات قوم از هلاکت بی فایده، با مصلحت سنجی مجبور به صلح شدند و این صلح در عین توان شخصی حضرت به جنگ، نشان از توانایی غلبه بر هوای نفس و ترجیح مصلحت مسلمانان بر مصلحت شخصی است.

در شبکه ماهواره ای وهابیت، شبهه کردند که تعداد امامان در شیعه از قبل مشخص نبود بلکه در نیمه قرن 4 عقیده 12 امامی ایجاد شد. برای اثبات این اتهام گفتند که شیخ صدوق از علمای قرن 4 شیعه در این عقیده تردید داشت؛ در پاسخ باید گفت که کلامی که برای اثبات این شبهه استفاده کرده‌اند پاسخ شیخ صدوق به زیدیه بوده و مربوط به اتفاقات بعد ظهور و ربطی به تعداد ائمه ندارد.