با نظر به آیات و روایاتی که از منابع شیعه و سنّی و همچنین موضع‌گیری‌های علمای شیعه، برای نیل به این هدف مطرح گردید، اما می‌بینیم در مقابل و از سوی بخشی از علمای جامعه اسلامی به نام سلفیّون و یا وهابیون چگونه برخوردهایی را شاهد بوده‌ایم. اینان، در برخورد افراطی و تعصّب‌آمیز خود هر که را سدّ راه ببینند حتّی اگر از مذاهب اهل‌سنت باشند بدعت‌گذار، کافر و مرتد نامیده و در صدد حذف او بر‌می‌آیند...

بخاری که نام کتاب خود را «صحیح»! نام نهاده در درون کتاب خویش روایاتی را آورده که قائل به جسمانیت خداوند دارد و قطعا مردود می‌باشند.

بن باز: دعا از مصادیق عبادت است و چون عبادت منحصر در خداوند است، پس هر کس غیر خدا را بخواند، غیر خدا را عبادت کرده است. بنابراین هر کس بگوید: یا رسول الله، یا نبی الله، یا محمد به فریادم برس. مرا دریاب، مرا یاری کن، من را شفا بده، امتت را یاری کن، بیماران را شفا بده، گمراهان را هدایت فرما و... مشرک است.

آيين اسلام، آيين فطرى است و دستورهاى آن، با آفرينش انسان، هماهنگ و هم‌سوست؛ اين آيين، از هر نوع تشريع خلاف فطرت، پيراسته است. قرآن مجيد مى‏‌فرمايد: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها.[روم/30] پس رو به آيين حق‏‌گرا و توحيد خالص كن، كه خداوند در نهاد انسان‏‌ها جاى داده است.»

حمود بن عبدالله تویجری از مفتیان وهابی، در یکی از فتواهایش، به دست کردنِ ساعت مچی توسط مردان را حرام دانسته و دلیلش بر این امر، شباهت مردان به زنان و نیز شباهت به کفار دانسته؛ چراکه اولا: زینت دست، از خواص زنان است و ثانیا: این، کفار فرنگی بودند که ساعت را اختراع و بر دست کردند و مسلمانی که مانند آنان عمل کنند از آنها خواهد بود.

اتهام به بدعت‌گذار بودن مسلمانان به‌خاطر اعمالی چون بنای بر قبور که از سوی وهابیان سال‌هاست بر آن تاکید می‌شود، در واقع امری است که بیشتر متوجه خود ایشان است، چون مسلمانان 14 قرن به اعمالی مشغول بودند که وهابیتی که تنها دویست سال قدمت دارد آن‌ها را بدعت معرفی می‌کند و منکر آن است. حال باید پرسید چه کسی بدعت‌گذار است؟