یکی از شبه‌هایی که امروزه نسبت به اسلام مطرح است این است که اسلام در حق زن ظلم کرده است و زن را محدود کرده است و از حضور زن در اجتماع ممانعت کرده است.
در صحبت با یکی از مسیحیان زمانی که علت مسیحی شدن او را پرسیدم، در جواب او همین شایعات مبنی بر ظلم به زن در اسلام، را بیان کرد.
علت این این‌گونه شبهه های و سؤال‌ها نشناختن و احاطه نداشتن افراد به اسلام و سیرهٔ ائمه است. به عنوان مثال زمانی که عده ای با حدیث زیر مواجه می‌شوند سریع جبهه می‌گیرند که «این هم ظلمی دیگر به زن».
در روایت آمده است که روزی حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) از اصحاب پرسیدند بهترین حالت برای زن چه زمانی است؟ اصحاب هر کدام جوابی دادند اما جواب‌ها پیامبر قانع نکرد. سلمان سؤال را از حضرت زهرا (سلام الله علیها) پرسید و حضرت جواب دادند : بهترین حالت برای زن زمانی است که مرد نامحرم او را نبیند و او هم مرد نامحرم را نبیند.
سلمان جوابی که این جواب را به پیامبر گفت، پیامبر فهمیدند که این جواب را از حضرت زهرا شنیده است و در مورد حضرت زهرا فرمودند : فاطمه پاره تن من است.
عده ای با شنیدن این حدیث و امثال این حدیث انگشت اتهام را به سمت اسلام گرفتند و دم از ظلم اسلام به زن زدند. مبشران مسیحی هم برای فریفتن مردم از چنین شبهاتی استفاده می‌کنند.
اما برای فهم این حدیث باید به 4 نکته توجه کرد:
۱- حدیث در مقام بیان حالت ایده آل برای زن است. یعنی حالتی که اجتماع نیازی به او نداشته باشد و او بتواند بدون داشتن نیازی در خانه بماند.
۲- این حدیث در مقام بیان اخلاق اسلامی است نه حقوق اسلامی و مرز این دو باید مشخص شود. به عنوان مثال حقوق اسلامی می‌گوید که مرد باید نفقه زن خود را تأمین کند اما اخلاق اسلامی می‌گوید باید مرد در زندگی زن خود توسعه هم بدهد. در مورد مطلب حدیث هم این‌گونه است حقوق اسلامی می‌گوید زن با رعایت حدود اسلامی می‌تواند وارد جامعه شود اما اخلاق اسلامی حکم می‌کند که زن در محیطی که نامحرم وجود دارد وارد نشود.
۳- دقت در سیرهٔ حضرت زهرا هم ما را در فهم بهتر این حدیث کمک می‌کند. سیره حضرت زهرا بیانگر حضور حضرت زهرا در اجتماع است. این بیانگر این است که این حدیث حضرت زهرا دلیل غیر مجاز بودن ورود زن به اجتماع نیست.
۴- در تاریخ پیامبر آمده است که ایشان زنانی را که در حیطه اجتماع فعالیت می‌کردند مورد تایید قرار می‌دادند و گاهی هم حتی از آن‌ها تعریف می‌کردند. به عنوان مثال می‌توان به زینب عطر فروش که از راویان حدیث است اشاره کرد. یک نمونه دیگر هم حضرت خدیجه بانوی بزرگ اسلام است که در کار تجارت فعالیت داشتند و هیچ‌گاه نیامده است که پیامبر ایشان را منع کرده باشند. نمونه دیگری هم در تاریخ ماجرای زنی است که به نمایندگی از زنان در مورد جهاد سؤالی را از پیامبر در مسجد پرسید. پیامبر از حضور آن زن و نوع خطابه او تمجید و تعریف کردند.
با توجه به این موارد می‌توان نتیجه گرفت اسلام ممانعتی از حضور زن در اجتماع ندارد بلکه اسلام با حضور خلاف عفت و حیا و حجاب زن در اجتماع مخالف است. حضور زن در اجتماع همراه با حفظ عفاف و حجاب نه تنها مذموم نیست بلکه گاهی در اسلام ممدوح و مورد تایید هم هست مانند حضور زن در عرصه تخصصی زنان یا در حیطه تعلیم و تربیت.