پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از مشهورترین روایاتی که امروزه مروجان قانون جذب در ترویج و مطابقت دادن این قانون موهوم به آن تمسک می کنند، روایتی از امام صادق(علیه‌السلام) است که می فرمایند: «اذا َدعوتَ فَظنَّ ان حاجَتَک بِالًباب[1]؛ هنگامی که خدا را می خوانی چنان بیندیش، که دعایت برآورده شده و خواسته ات آماده است.» علیرضا آزمندیان که از مروجان داخلی قانون جذب در داخل کشور است در خصوص روایت مذکور می گوید: «این روایت در باب درخواست از خداوند وارد شده و به دعا کننده این را می رساند، هم اکنون که در حال دعا کردن است (قطعاً) دعای او مستجاب شده است.»[2]

در قانون جذب آیات و روایاتی که مورد استناد قرار می گیرد به دلیل عدم آشنایی مروجان آن با متون دینی و قرآنی، درست معنا نمی شود. مروجین داخلی این فرضیه، درخواست از خدا را در حد تجسم و تصور مطلوب در ذهن تقلیل داده و به عنوان یک عمل خشک ذهنی معرفی کرده اند. اجابت دعا که در برخی آیات همانند «ادعونی استجب لکم[غافر/60] بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را» و همچنین روایت «اذا َدعوتَ فَظنَّ ان حاجَتَ بِالًباب[3]؛ هنگامی که خدا را می خوانی، چنان بیندیش که دعایت برآورده شده و خواسته ات آماده است.» همیشه به معنای برآورده شدن خواسته ها و طلب انسان  نیست؛ و برآورده شدن درخواست و طلب انسان فقط در این دنیا اتفاق نمی افتد، بله ممکن است در این دنیا و یا در دنیایی دیگر اتفاق بیفتد. پس برخلاف برداشت قانون جذب از دعا، دعا کردن هرگز به معنای اجابت فوری و بی قید و شرط در این دنیا نیست.

دعا در لغت به معنای صدازدن و یاری طلبیدن و در اصطلاح شرع به معنای گفتگو کردن با حق تعالی به نحو طلب حاجت و درخواست حل مشکلات از درگاه اوست.[4] درحقیقت دعاکننده با دعا کردن نظر مدعو را به سوی خود جلب می کند و پس از جلب توجه فایده و نعمتی را از او درخواست می کند. در دعا انسان نه از خودش که از منبع لایزال الهی طلب می کند؛ در حالی که در قانون جذب انسان ها قدرت ذهن خود را معطی و برآورنده خواسته ها و آرزوها دانسته و قوه و قدرت ذهن را منبع درونی معرفی می کنند. به طوری که با وجود این قدرت باطنی هیچ منبع و قدرت بیرونی که وجود خارجی داشته باشد دارای نقش و جایگاه در برآوردن خواسته ها فرض نمی شود. 

مدافعان قانون جذب نمی دانند که دعا کردن به معنای تجسم و خلاقیت ذهنی که در قانون جذب مطرح شده نیست. بلکه انسان برای این دعا می کند که خداوند را منشاء تمام نعمات و برکات می داند، ولی همان طوری که همه خواسته های خود را از او طلب می کند انتظار ندارد که تمام خواسته های او در این دنیا و بدون فوت وقت به مرحله اجابت برسد؛ چون حکمت الهی و همچنین ظرفیت محدود این دنیا ایجاب می کند، برخی از حوائج انسان در عالمی دیگر به نحوی که تمامی منافع انسان توسط خداوند متعال در نظر گرفته می شود، به اجابت برسد.

بنابراین جایگاه خدا در مبانی قانون جاذب جایگاهی متعالی نبوده و این قدرت ذهن و اراده انسان است که بر اراده الهی برتری داشته و می تواند خواسته های انسان را به مرحله اجابت برساند.

پی‌نوشت:
[1]. کلینی، محمدبن یعقوب، 1407، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج2، ص473.
[2]. آزمندیان، علیرضا، 1386، تکنولوژی فکر؛ چگونه، راه سعادت را یافتم، تهران، نشر مؤلف، ص101.
[3]. کلینی، محمدبن یعقوب، 1407، الکاافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج2، ص473.
[4]. فیومی احمد بن محمد، 1414، المصباح المنیر فی غریب الشرح الکبیر، قم، انتشارات دارالهجره، ذیل ماده دعا.