پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ معمولاً جریان باستانگرا ادعا می‌کند که کوروش دوم (مشهور به کوروش کبیر) به همه ادیان احترام می‌گذاشت و این احترام او به همه ادیان نشانه‌ی بزرگواری اوست.

در پاسخ می‌گوییم: طبق اسناد تاریخی، کوروش خدایان مختلفی را پرستش می‌کرد که یکی از آنان بت مردوک (به معنی گوساله) و دیگری بعل بود. بله، کوروش در منشور خود (که به خطا، منشور حقوق بشر نامیده می‌شود)، بیش از 10 بار گفته که منِ کوروش، بُتِ مردوک (یعنی گوساله) را خدای خود میدانم.[1] باستانگرایان می‌گویند: کوروش واقعاً بت را پرستش نمی‌کرد. بلکه این دروغ را گفت تا مردم را آرام کند! یعنی سیاست او بود!

در پاسخ می‌گوییم: این رفتار کوروش، یعنی تلاش می‌کرد مردم را در جهل و خرافات نگه دارد تا بتواند بر آنان حکومت کند. این همان سیاست شیطانی انگلیس است که در هندوستان، ادیان خرافه آمیز را ترویج می‌کرد تا مردم در جهل و تاریکی بمانند و مزاحم حکومت بریتانیا (و غارت منابع هندوستان) نشوند.[2] این رفتار حیله گرانه کوروش، جای افتخار ندارد. کوروش، با کاهنان حیله‌گر معبد اساگیلا (معبد بت‌پرستان مردوک) همدست شده بود. کاهنان معبد مردوک که بودند؟ بهترین تصویر از آنان این است که کاهنان معبد آمون (در سریال یوسف پیامبر) را در ذهن تصور کنیم. افرادی حیله‌گر و گرگ‌صفت. کوروش در منشور می‌گوید که من بت‌ها را به جایگاه قبلی (که جایگاه بسیار محترمانه‌ای بود) برگرداندم. تا مردم برای بت‌ها، غاز و مرغابی و کبوتر و... پیشکش کنند. طبیعی است که این پیشکشی‌ها مستقیم وارد شکم کاهنان می‌شد! کوروش حتی به صراحت، کسانی که به کاهنان معبد، سهمیه‌ (غذا و سرمایه و...) می‌دهند را ستایش کرده است.[3]

از سویی ما دلایلی داریم که نشان می‌دهد کوروش کاملاً تابع منافع شخصی و سیاسی خود بود. یعنی هر جا مصلحت ایجاب می‌کرد، به راحتی به دیگر در مراسم دینی ادیان دست می‌برد. برای نمونه، در متون تاریخی یهود آمده که کوروش، یهودیان را مجبور کرده بود که در نماز، برای طول عمر و بقای حکومت او دعا کنند و هر کس از این دستور سرپیچی کند، به صلیب کشیده شود.[4]

اما در زمینه اهانت کوروش به دیگر ادیان، جالب است بدانیم که کوروش در منشور خود، یکی از اتهامات نبونید (پادشاه بابل) را این می‌داند که او دیگر مردوک را پرستش نمی‌کرد: «در دلش به ترس از مردوک –شاه خدایان- پایان [داد].»[5]

معنی این سخن، چیزی نیست جز دین اجباری. یعنی دینداری به همان دینی که کوروش و کاهنان دزد معبد مردوک به آن راضی بودند.

پی‌نوشت:

[1]. بنگرید به: «کورش هخامنشی و پرستش مردوک»
[2]. بنگرید به: «تلاش کورش هخامنشی، برای نگه داشتن مردم در زنجیر نادانی»
[3]. متن استوانه کوروش، بند 34-37.
[4]. بنگرید به: «کورش هخامنشی: هر کس برای حکومت من دعا نکرد را به صلیب بکشید»
[5]. متن استوانه کوروش، بند 7.
پرویز رجبی، هزاره‌های گمشده، تهران: نشر توس، 1380، ج 2 (هخامنشیان به روایتی دیگر)، ص 140.