طلحه و زبير، بعد از كشته شدن عثمان چهار ماه در مكه ماندند. ابن عامر در آنجا به دنبال مال دنيا بود، يعلی بن أميه همراه با اموال زياد و چهار صد شتر به آنجا آمد. همه آنها در خانه عایشه جمع شدند و نظر دادند و گفتند: ما می‌خواهيم به سوی علی برويم و با او بجنگيم. برخی از آنها گفتند: شما طاقت مردم مدينه را نداريد، به سوی بصره و كوفه می‌رويم؛ چون طلحه در كوفه طرفدار و زبير در بصره هوادارانی دارند. در نتیجه، آنان به سوی بصره و كوفه حرکت کردند. عبدالله بن عامر، اموال و شترهای فراوانی به آنها داد و با هفت نفر از اهل مكه و مدينه حركت كردند و با ساير مردمی كه به آنها ملحق شدند، به سه هزار نفر رسيدند. وقتی خبر حركت آنها به اميرالمؤمنین (عليه‌السلام) رسيد، سهل بن حنيف را امير آن شهر كرد و خودش به سوی ذی‌قار حركت کرد و پس از هشت شب به آنجا رسيد و گروهی از مردم مدينه نيز همراه آن حضرت بودند.
تاريخ طبری، دار الكتب العلمية – بيروت، ج4، ص452و453.
مقاله: «آیا جنگ جمل برتر است یا قیام کربلا؟»