ظهور شخصی با نام مهدی (علیه‌السلام) و اقامه عدل و قسط در جهان هستی توسط او، مورد اتفاق مسلمانان، اعم از شیعه و سنی است؛ او که بنا به اعتقاد شیعیان، و برخی از اهل‌سنت، صدها سال قبل به دنیا آمده و اکنون در غیبت به سر می‌برد، خود را برای برپایی جهانی خالی از ظلم، آماده کرده است؛ اما در این میان، شبهه‌ای از سوی برخی مطرح شده است که نام پدر امام زمان (علیه‌السلام)، عبدالله است!
به عنوان مثال، ابن‌تیمیه که به عنوان نظریه‌پرداز وهابیت مطرح است، در این‌باره می‌نویسد: «شيعيان دوازده امامی كه ادعا می‌كنند مذهبشان دوازده امامی است، اسم مهدی آنان، م ح م د بن الحسن است، در حالی‌كه آن مهدی را كه رسول خدا (صلی‌الله‌عليه‌وآله) توصيف كرده، اسمش محمد بن عبدالله است؛ به اين جهت، گروهی از شيعه، جمله «اسم ابيه، اسم ابی» را از روايت رسول خدا حذف كرده، تا با دروغ‌های آنان تناقض نداشته باشد.»[1]
این در حالی است که احمد بن حنبل، که ابن‌تیمیه ارادت ویژه‌ای به او دارد، روایت را بدون اضافه «اسم ابيه، اسم ابي»، آورده است. ابن‌تیمیه در خصوص احمد بن حنبل می‌نویسد: «اقوال احمد، به کتاب و سنت و اتباع راه سلف طیب، مؤید است.»[2] احمد بن حنبل در باب روایتی که ابن‌تیمیه می‌گوید، این‌گونه می‌نویسد: «قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: "لَا تَنْقَضِي الْأَيَّامُ، وَلَا يَذْهَبُ الدَّهْرُ حَتَّى يَمْلِكَ الْعَرَبَ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ بَيْتِي، يُوَاطِئُ اسْمُهُ اسْمِي".[3] ایام نمی‌گذرد، مگر این‌که مردی از اهل‌بیت من، بر عرب مالک می‌شود که اسم او هم‌‌نام من است.»[3] در این صورت، چگونه ابن‌تیمیه مدعی حذف عبارت «اسم ابيه اسم ابی» توسط شیعیان برای رفع تناقض است؟!افزون بر احمد بن حنبل، دیگر علمای اهل‌سنت نیز روایت را بدون فراز «اسم ابيه، اسم ابی» آورده‌اند؛ مثل ترمذی در سنن[4] و ابن‌کثیر در النهایه فی الفتن و الملاحم.[5] از سوی دیگر، علمای اهل‌سنت هم‌چون فخررازی و عاصمی مکی، نام پدر امام زمان (علیه‌السلام) را حسن عسکری دانسته‌اند؛ فخر رازی در این‌باره می‌نویسد: «اما امام حسن عسكری (علیه‌السلام)، دارای دو پسر و دو دختر بود، اما پسران آن حضرت؛ پس يكی از آن‌ها صاحب الزمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) است.»[6] هم‌چنین عاصمی مکی می‌نویسد: «تنها پسر امام حسن عسكری، همان امام م ح م د بن الحسن العسكری ... است.»[7]

پی‌نوشت:

[1]. ابن‌تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، منهاج السنه، محقق: رشاد سالم، جامعه الامام محمد بن سعود، چاپ اول، 1406 ه. ج8، ص257.
[2]. ابن‌تیمیه، احمد بن عبدالحلیم، نقض المنطق، تصحیح: محمد حامد الفیقی، قاهره، مکتبه السنه المحمدیه، ص137 و 138.
[3]. احمد بن حنبل، مسند، محقق: شعیب الارنووط و عادل مرشد، موسسه الرساله، چاپ اول، 1421 ه. ج7، ص311.
[4]. ترمذی، محمد بن عیسی، سنن، مصر، انتشارات مصطفی البابی، چاپ دوم، 1395 ه. ج4، ص505.
[5]. «يلي رجل من أهل بيتي يواطىء اسمه اسمي.» دمشقی، ابن‌کثیر، النهایه فی الفتن و الملاحم، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1408 ه. ج1، ص24.
[6]. فخر رازی شافعی، الشجره المبارکه فی انساب الطالبیه، ج1، ص92.
[7]. عاصمی، سمط النجوم العوالی فی انبیاء الاوائل و التوالی، ج4، ص3.
جهت مطالعه بیشتر به این مقاله مراجعه شود:
«مهدویت و رویکرد ابن‌تیمیه به آن»