پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_از احمد الحسن (مدعی یمانی) سوال می‌شود که «چرا خداوند متعال هنگامی که لشکر ابرهه در صدد تخریب کعبه بودند بر آنان عذاب نازل کرد ولی بر یزید و لشکرش چنین عذابی را نازل نکرد؟ او در پاسخ گفت: حمایت کعبه توسط ملائکه خاصی صورت می‌گیرد و این اعجاز است و این اعجاز چون‌که مردم قبل از اسلام از آن موعظه می‌گرفتند و بوسیله آن هدایت می‌شدند خداوند متعال آن لشکر را عذاب کرد ولی چون مردم زمان امویان به هیچ وجه موعظه نمی‌شدند و دل آنان قساوت پیدا کرده پس بر آنان عذاب نازل نکرد.»[1]

بررسی و نقد:

پاسخ او کاملا بی‌اساس است بلکه مخالف آیات قرآن است زیرا که هر قومی که اگر به هیچ وجه ایمان نمی‌آوردند حق تعالی بر آنان عذاب نازل می‌کرد و نزول و عدم نزول عذاب وابسته به عبرت گرفتن دیگران نبوده و نیست بلکه هر قومی که از حد و حدود خود تجاوز کنند خداوند متعال بر آنان عذاب نازل می‌کردند. قوم حضرت لوط (علیه‌السلام) همه منحرف شدند و از تمام قوم او فقط خانواده ایشان به استثنای همسرشان، ایمان آوردند و دیگران ایمان نیاورند ولی خداوند متعال بر آنان عذاب نازل کرد و علت نزول عذاب عبرت گرفتن یا نگرفتن دیگران نبوده بلکه علت طغیان‌گری قوم حضرت لوط (علیه‌السلام) بوده است.
«وَ لُوطاً إِذْ قالَ لِقَوْمِهِ أَ تَأْتُونَ الْفاحِشَةَ ما سَبَقَكُمْ بِها مِنْ أَحَدٍ مِنَ الْعالَمينَ * إِنَّكُمْ لَتَأْتُونَ الرِّجالَ شَهْوَةً مِنْ دُونِ النِّساءِ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ مُسْرِفُونَ* وَ ما كانَ جَوابَ قَوْمِهِ إِلاَّ أَنْ قالُوا أَخْرِجُوهُمْ مِنْ قَرْيَتِكُمْ إِنَّهُمْ أُناسٌ يَتَطَهَّرُونَ* فَأَنْجَيْناهُ وَ أَهْلَهُ إِلاَّ امْرَأَتَهُ كانَتْ مِنَ الْغابِرينَ* وَ أَمْطَرْنا عَلَيْهِمْ مَطَراً فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُجْرِمينَ [اعراف/80-84] و لوط را فرستاديم. آنگاه به قوم خود گفت: چرا كارى زشت مى‌كنيد، كه هيچ كس از مردم جهان پيش از شما نكرده است؟* شما زنان را ترک کرده و با مردان سخت شهوت می‌رانید! آری شما قومی (در فساد و بزهکاری) اسرافکارید.* آن قوم، پیغمبر خود لوط (علیه‌السلام) را پاسخی ندادند جز آن‌که گفتند: او و پیروانش را از شهر بیرون کنید که آنان مردمی هستند که (این کار را پلید دانسته و از آن) تنزه می‌جویند.* ما هم او و اهل بیتش همه را (از بلای قومش) نجات دادیم مگر زن او را که (بی‌ایمان و) از بازماندگان (در عذاب) بود.* و بر آن قوم بارانی (از سنگریزه) فرو باریدیم، بنگر که مآل کار بدکاران چیست.»
و همچنین هنگامی که هیچ امیدی به ایمان آوردن قوم حضرت نوح (علیه‌السلام) نبود حضرت نوح (علیه‌السلام) آنان را نفرین کرد و عذاب بر آنان نازل شد و حق تعالی به صراحت بیان فرمودند که علت نزول عذاب، فقط طغیان گری آنان بوده است
«قالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْني‏ وَ اتَّبَعُوا مَنْ لَمْ يَزِدْهُ مالُهُ وَ وَلَدُهُ إِلاَّ خَساراً * وَ مَكَرُوا مَكْراً كُبَّاراً * وَ قالُوا لا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَ لا تَذَرُنَّ وَدًّا وَ لا سُواعاً وَ لا يَغُوثَ وَ يَعُوقَ وَ نَسْراً* وَ قَدْ أَضَلُّوا كَثيراً وَ لا تَزِدِ الظَّالِمينَ إِلاَّ ضَلالاً* مِمَّا خَطيئاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا ناراً فَلَمْ يَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصاراً* وَ قالَ نُوحٌ رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكافِرينَ دَيَّاراً* إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يُضِلُّوا عِبادَكَ وَ لا يَلِدُوا إِلاَّ فاجِراً كَفَّاراً* [نوح/21-27] نوح (بعد از ناامیدی از هدایت آنان) گفت: «پروردگارا! آن‌ها نافرمانی من کردند و از کسانی پیروی نمودند که اموال و فرزندانشان چیزی جز زیانکاری بر آنها نیفزوده است!* و دست به نيرنگى بس بزرگ زدند.* و گفتند: زنهار، خدايان خود را رها مكنيد، و نه «وَدّ» را واگذاريد و نه «سُواع» و نه «يَغُوث» و نه «يَعُوق» و نه «نَسْر» را.* و بسيارى را گمراه كرده‌اند. [بار خدايا،] جز بر گمراهى ستمكاران ميفزا.* آن قوم از کثرت کفر و گناه عاقبت به آب دریا غرق شدند و به آتش دوزخ در افتادند و جز خدا بر خود هیچ یار و یاری نیافتند.* و نوح عرض کرد: پروردگارا از این کافران دیّاری بر روی زمین باقی مگذار.* که اگر از آنها هر که را باقی گذاری بندگان (پاک با ایمان) تو را گمراه می‌کنند و فرزندی هم جز بدکار و کافر از آنان به ظهور نمی‌رسد.*»
و همچنین خداوند متعال در علت نزول عذاب بر فرعون و فرعونیان، تکذیب کردن آیات خود توسط آنان، دانسته است.
«فَانْتَقَمْنا مِنْهُمْ فَأَغْرَقْناهُمْ فِي الْيَمِّ بِأَنَّهُمْ كَذَّبُوا بِآياتِنا وَ كانُوا عَنْها غافِلينَ [اعراف/136] ما هم از آنان انتقام کشیدیم و آن‌ها را به دریا غرق کردیم به کیفر آن‌که آیات ما را تکذیب کرده و از آن غفلت نمودند.»
علاوه بر آن، اگر امویان سنگ دل بودند، تمام مردم همانند آنان نبودند بلکه برخی همچون توابین از عدم نصرت امام حسین (علیه‌السلام) پشیمان شده بودند و همچنین مختار از قاتلین امام حسین (علیه‌السلام) انتقام گرفتند. پس اتهام تمام مردم آن زمان به عدم پند و اندرز گرفتن، کاملا اشتباه است.
نتیجه‌ آن‌چه را که احمد الحسن (مدعی یمانی) در پاسخ سوال ذکر کرده، کاملا بی اساس بوده و در آیات قرآن بلکه حتی در روایات، از آن اثری وجود ندارد.

پی‌نوشت:

[1]. متشابهات، احمدالحسن‌، انتشارات انصار، بی‌تا، ج2، ص 17