از امام باقر (علیه‌السلام) نقل شده که فرمودند: خداوند در آیه 100 سوره شعراء می‌فرماید: «فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ، فَلَوْ أَنَّ لَنا كَرَّةً، فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ.[شعراء/100] شفاعت کنندگانی برای ما وجود ندارد و نه دوست گرم و پر محبتی.» این آیه، بر شفاعت دلالت دارد، زیرا دوزخیان در روز قیامت اگر شفاعت کنندگانی را نمی‌دیدند که برای کسانی‌که سزاوار عذابند، شفاعت می‌کنند و با شفاعت، آن‌ها از آتش بیرون می‌آیند، و یا پس از استحقاق عفو می‌شوند، حسرت و اندوه آن‌ها زیاد نمی‌شد و این سخنان را نمی‌گفتند، لیکن هنگامی‌که شفاعت کنندگانی را دیدند که شفاعت می‌کنند، غم و اندوه آن‌ها بزرگ می‌شود و می‌گویند: (فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ وَ لا صَدِيقٍ حَمِيمٍ)
الفصول المختاره، سید مرتضی، ص80.
سید مرتضی که از این استدلال شگفت‌زده می‌شوند، می‌گویند به جانم قسم! چنین استدلالی از غیر امام هدایت برنمی‌آید.
مقاله: «دیدگاه امامیه، معتزله، اشاعره درباره‌ی شفاعت»