حکیم ابوالقاسم فردوسی:

که من شهر علمم علیّم در است، درست این سخن قول پیغمبر است
منم بنده اهل بیت نبی، ستاینده خاک پای وصی
خردمند کز دور دریا بدید، کرانه نَه پیدا و بُن ناپدید
بدانست که موج خواهد زدن، کس از غرق بیرون نخواهد شدن
بِدِل گفت اگر با نبی و علی، شوم غرقه دارم دو یار ولیّ
همانا که باشد مرا دستگیر، خداوند تاج و لوا و سریر
اگر چشم داری به دیگر سرای، به نزد نبی و وصی گیر جای
گرت زین بد آید گناه من است، چنین است این رسم و راه من است
برین زادم و هم برین بگذرم، چنان دان که خاک پَی حیدرم
دلت گر به راه خطا مایل است، ترا دشمن اندر جهان خود دل است
نباشد بخو (بجز) بی‌پدر* دشمنش، که یزدان به آتش بسوزد تنش
هرآنکس که در دلش لغض علیست، ازو در جهان زارتر زار کیست؟

* بی‌پدر به معنی کسی نیست که پدرش مُرده باشد. بلکه به معنی کسی است که پدرش معلوم نباشد، کنایه از حرامزادگی و زنازادگیِ دشمنان علی (ع)

مشخصات نسخه موجود در کتابخانه مرکزی فیلادلفیای امریکا:

Lewis O 52
(Philadelphia, Free Library of Philadelphia, Rare Book Department)