شقيق بلخى مى‌گويد: من در سال 149 هجرى، در قادسيه جوانى خوش‌چهره ديدم كه ظاهر صوفیان داشت؛ خواستم سرزنشش كنم، وقتى نزديك ايشان رفتم، آیه‌ای خواند و چون فکرم را متوجه شده بود، فهمیدم: بنده‌ی صالح است؛ خواستم معذرت‌خواهی کنم، آیه‌ای خواند كه دیدم دو بار از راز من خبر داد؛ بار دیگر در كنار چاهى او را دیدم که مشكش در چاه افتاد، دعا كرد، آب چاه بالا آمد و ایشان مشك خود را برداشت و از آب پر كرد، و غذایی الهی نزد او یافتم؛ بار دیگر در مكه ديدم با خشوع به نماز ايستاده، تا سحر در همين حال بود، پس از نماز صبح طواف کرد و از مسجدالحرام خارج شد؛ ديدم بى‌كس و كار نبوده و اموال و غلامانى دارد، خلاف آن‌چه پيش‌تر دیده بودم، مردم به سمت او آمده، سلام مى‌كردند و به او تبرك مى‌جستند؛ پرسيدم: اين آقا كيست؟ گفتند: موسى بن جعفر (عليهماالسلام)! با خود گفتم: از اين‌كه اين امور شگفت، از فردى غير از اين سيد باشد، شگفت‌زده بودم.
مثیر الغرام الساکن، ابن‌جوزی، ج1، ص402 و 403.
مقاله: «تعجب شقیق بلخی از کرامات امام کاظم (علیه‌السلام)»