قاضى عياض از شاگرد مالك بن انس نقل مى‌كند: در سفرى كه منصور دوانیقی به مدينه آمد، در كنار قبر پیامبر، با مالك پيرامون مسأله‌اى بحث كردند. منصور گاهى با صداى بلند صحبت مى‌كرد. مالك گفت: يا اميرالمؤمنين! در اين مسجد نبايد با صداى بلند سخن بگويی؛ زيرا خداوند گروهى را با اين آيه 2 سوره حجرات، نكوهش كرد؛ گروه ديگر را با آيه 3 سوره حجرات، مدح و تعريف کرد، و گروه ديگر را با آيه 4 سوره حجرات، مورد ملامت قرار داد.
سپس مالك گفت: احترام پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پس از مرگش، مانند حال حياتش، بر همه مسلمانان لازم است.
منصور گفتار مالك را پذيرفت و سكوت اختيار كرد. سپس پرسيد: به هنگام دعا كردن، رو به قبله بايستم يا رو به سوى قبر پيامبر؟
مالك پاسخ داد: چرا از پيامبر رو بر مى‌گردانى، در حالی‌كه او در قيامت وسيله شفاعت و آمرزش تو و پدرت، آدم، خواهد بود!
الشفا بتعریف حقوق المصطفی، قاضی عیاض، ج2، ص35.
مقاله: «مناظره مالک بن انس و منصور دوانیقی، در مورد حرمت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)»