پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی دیگر از مستندات اتباع احمد بصری برای وجود مهدیین و امامانی از ذریه امام عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) صلوات ضراب اصفهانی است. شخصی از اتباع احمد بصری متن این حدیث را فرستاد «شیخ طوسی و جماعتی دیگر به اسانید متعدده از یعقوب الضراب نقل کرده‌اند؛ که او در سال 281 (ه-ق) حج نمود؛ پس در مکه در سوق اللیل به خانه‌ای که اسمش خانه‌ی خدیجه بود ساکن شد که در آن پیرزنی بود که واسطه بین شیعه و امام عصر (عجل‌الله‌فرجه‌الشریف) بود که داستانش طولانیست؛ در آخر داستان می‌گوید که آن‌حضرت دفتری بر یعقوب ضراب فرستاد که در آن صلواتی بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و باقی ائمه (علیهم‌السلام) و خودش (عجل‌الله‌فرجه‌الشریف) نوشته شده بود و او را دستور داد که هر موقع خواست بر اهل‌بیت (علیهم‌السلام) صلوات بفرست؛ پس این‌گونه بگوید: «.... خداوندا در او و ذریه‌ی او و شیعیان و رعیتش و یاران خاصش و یاران عوامش و دشمنانش و جمیع اهل دنیا آنی را قرار ده که نور چشمان او باشد... خداوندا صلوات بفرست بر محمد المصطفی (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و علی المرتضی، و فاطمة الزهراء و.... و صلوات بفرست بر ولیت و بر والیان عهد او امامان از فرزندان او...»[1]

گفتم: «اولا: این داستان را تنها شیخ طوسی[2] در کتاب الغیبة خود آورده است و آن‌چه میرزای نوری در مطلع کلامش بعنوان «اسانید متعدده» مطرح نموده و مدعی تعدد سند برای این قصه گردیده است، حقیقت ندارد.

ثانیا: سند روایت ضعیف است؛ چرا که نه یعقوب ضراب اصفهانی و نه آن زنی که او در این داستان روایت می‌کند نزد شیعه هیچ شناخته شده نیستند. افراد مهملی هستند و به گفته‌هایشان اعتماد نمی‌شود.

ثالثا: این روایت هیچ دلالتی بر مدلول ندارد. ادعای اتباع احمد بصری این است که «احمد بصری فرزند امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) است؛» حال آن‌که این روایت فقط از وجود ذریه و نسل برای امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) سخن می‌گوید و نه بیشتر.

رابعا: این روایت حتی قاصر از آن است که اثبات کند حضرت صاحب الزمان (عجل‌الله‌‌تعالی‌فرجه) در دوران غیبت صاحب فرزند است؛ بلکه به فرض ثبوت ذریت، تنها سخنش این است که از آن حضرت نیز فرزندانی بدنیا خواهد آمد؛ حال این‌که این فرزندان در دوران غیبت صغری خواهند زیست یا غیبت کبری و یا بعد از ظهور، معلوم نیست.

پی‌نوشت:

[1]. مستدرک الوسائل، محدث نوری، موسسه آل البیت(علیهم‌السلام) لاحیاء التراث، ج 16، ص 89.
[2]. الغیبة، شیخ طوسی، موسسه معارف اسلامی، تهران، ص 273.