پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغی بهائی با یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت، موضوع جایگاه زبان فارسی در بهائیت را مورد بررسی قرار دادند:
پژوهشگر: چرا پیشوایان شما با اختلاط زبان عربی و فارسی، زبان فارسی را تحت الشعاع قرار داده و به عنوان مدعی پیامبری ایرانی، ادبیات فارسی را پاس نداشته‌اند؟!
مبلّغ بهائی: خیر چنین نیست؛ پیشوایان ما همواره بر جایگاه ویژه‌ی زبان فارسی تأکید داشته و در خصوص آن گفته‌اند: «تا توانی همّت نما كه زبان پارسی بياموزی زيرا اين لسان عنقريب در جميع عالم تقديس خواهد گشت و در نشر نفحات الله و اعلاء كلمة الله و استنباط معانی آيات‌الله مدخل عظيم دارد».[1]
پژوهشگر: البته هرچند توجیه شما جایی نداشته (چرا که ادبیات آن‌ها خود گویای این تناقض در گفتار و عملشان است)؛ اما بر فرض پذیرش، می‌توانم علّت دستور پیشوایان بهائی، به یادگیری زبان فارسی را بدانم؟!
مبلّغ بهائی: بخاطر این‌که پیشوایان ما، فراگیری و جهان شمولی زبان فارسی را پیش‌بینی کرده‌اند؛ همچنان که گفته‌اند: «انشاءالله كلّ (: همگی) بلسان (: به زبان) ابدع فارسی مقصود عالميان را ذاكر شوند، چه كه اين لسان مليح بوده و خواهد بود».[2]
پژوهشگر: پس چرا حتی نهاد رهبری شما بیت العدل هم حاضر نشده برای تحقق این پیش‌گویی پیشوایان‌تان، حداقل پیام‌هایش را به جای انگلیسی، به زبان فارسی ارسال کند؟! آیا طبق معمول پیش‌گویی پیشوایان شما اشتباه از آب درآمده و یا نهاد رهبری شما، ارزشی برای تحقق پیش‌گویی پیشوایان‌تان قائل نیست؟!

پی‌نوشت:
[1]. اشراق خاوری، پیام ملکوت، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 114.
[2]. همان، ص 111.