پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغ بهائی که در حال انتساب آموزه‌ی اُلفت و محبّت به رهبرانش بود، با پرسش یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت مواجه شد:
مبلّغ بهائی: آئین ما سرشار از دوستی و محبّت بوده و از لعن و توهین به دیگران نهی کرده است!
پژوهشگر: به چه دلیلی همچین ادعایی مطرح می‌کنید؟!
مبلّغ بهائی: به این دلیل که پیامبر ما حتی از لعن و نفرین دیگران هم نهی کرده است: «يا اهل بهاء شما مشارق محبّت و مطالع عنايت الهی بوده و هستيد، لسان را به سب و لعن أحدی ميالائيد و چشم را از آن‌چه لايق نيست حفظ نمائيد».[1]
پژوهشگر: چطور چنین ادعایی می‌کنید در حالی که در همین کتابی که از آن نقل کردید، جناب بهاء حداقل دو مرتبه کسانی که از احکامش سرپیچی کنند را لعن کرده است: «يا ابن الوجود كيفَ نَسيتَ عُيوب نفسک و اشتغلت بِعيوبِ عبادی، مَن كان علی ذلک فعَليه لَعنةُ مِنِّی... يا ابن الإنسان لا تنفّس بخطآء أحدٍ ما دُمت خاطِئاً و ان تَفعل بغير ذلک مَلعونٌ أنت و أنا شاهدٌ بذلک [2]؛ فرزند وجود، چگونه عیب‌های خود را فراموش کردی و به عیوب دیگران پرداختی، کسی که چنین باشد، لعنت من بر او باد. فرزند انسان به خطای کسی مشغول نشو هنگامی که خودت خطاکاری و اگر به غیر از این عمل کنی، تو ملعونی و من به این شهادت می‌دهم».
اما مسئله زمانی جالب‌تر می‌شود که جناب بهاء، در همین صفحه‌ی کتاب، زبان را وسیله‌ی خیر دانسته و از سبّ و لعن نهی کرده است![3]

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، ملحقات کتاب اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 31.
[2]. همان، ص 129.
[3]. همان.