پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغ بهائی در گفت و گو با یک پژوهشگر در زمینه‌ی بهائیت، موضوع ممنوعیت دست‌بوسی در این فرقه را مورد بررسی قرار دادند.
مبلّغ بهائی: به چه علّت شما دست بزرگان دین‌تان را می‌بوسید؟!
پژوهشگر: چون ایشان به منزله‌ی نائبان خاص پیامبر و امامان معصوم (علیهم السلام) هستند که دارای صفات اخلاقی و کمالات نفسانی بوده و در راستای دین پیامبر و اشاعه‌ی فرهنگ اسلام و اهل بیت (علیهم السلام) تلاش می‌کنند و احترام به آنان در راستای احترام به پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) است.
مبلّغ بهائی: این دیدگاه صحیح نیست؛ چرا که پیشوایان ما بوسیدن دست هرکسی را از جانب خدای تعالی حرام و ممنوع دانسته‌اند![1]
پژوهشگر: خُب اگر واقعاً بوسیدن دست از جانب خدا حرام اعلام شده، پس چرا پیشوایان بهائی که خودشان را نماینده‌ی خدا می‌دانستند، به این حکم پایبند نبوده و اجازه می‌دادند مردم دستشان را ببوسند؟!
مبلّغ بهائی: شما سندی هم بر این ادعایتان دارید؟!
پژوهشگر: بله، بعلاوه‌ی تصاویری که از دست‌بوسی عبدالبهاء به وسیله‌ی پیروانش موجود هست، اسناد مکتوب هم به دست‌بوسی عبدالبهاء اعتراف می‌کنند.[2]
مبلّغ بهائی: خُب مردم به خاطر ارادت‌شان دست پیشوایان ما را می‌بوسیدند، اما ایشان هیچ‌وقت دست‌شان را برای بوسیدن دراز نکردند!
پژوهشگر: البته تصاویر موجود گویای حقیقتی خلاف ادعای شماست؛ از طرفی آیا پیشوایان بهائی که خودشان را نمایندگان پروردگار می‌دانستند، نباید با این حرام الهی مقابله می‌کردند؟!
مبلّغ بهائی: خُب چه اشکالی دارد؛ ایشان که پیشوایان الهی بودند و مردم به این وسیله از آنان تبرّک می‌جستند؟!
پژوهشگر: تازه به جواب اول ما رسیدید. اما با نادیده گرفتن توجیه شما، اگر حتی بوسیدن دست بزرگان دین بد می‌باشد، پس چرا عبدالبهاء دستور به بوسیدن دست ظالمین، متجاوزین و قاتلین را داده است: «... اگر ستم‌کاری دست تطاول بگشاید و مانند گرگ تیزچَنگ هجوم نماید، اَحبای الهی مانند اَغنام (گوسفند) تسلیم شوند. لهذا مقاومت ننمایند بلکه تیغ و شمشیر را به شَهد و شیر مقابله نمایند. زخم به جِگرگاه خورند، دست قاتل را ببوسند و در سَبیل الهی جانفشانی نمایند. از برای ستم‌کار اِستغفار کنند و طلب عَفو از پروردگار نمایند».[3]

پی‌نوشت:
[1]. «قَد حُرِّمَ عليكُم تَقبيلَ الأيادی فی الكتاب هذا ما نهيتُم عَنه مِن لَدن ربّکم العَزيز الحكّام (معنی:)، در كتاب، بر شما حرام شده بوسيدن دست‌ها. اين چيزی است كه از آن نهی شده‌ايد از جانب پروردگارتان كه عزيز است و حكم دهنده». حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، بند 34، ص 29.
[2]. ر.ک: محمود زرقانی، بدائع الآثار، نسخه‌ی الکترونیکی، ج 2، ص 31 و 340.
[3]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، چاپ اول، ج 3، ص 124.