گاهی برخی از شخصیت‌ها به اندازه‌ای  بزرگ می‌شوند که چه بسا شخصیت ایشان مقدس شده و عاری از هرگونه انتقاد و اشکال به نظر می‌آیند؛ این حکایتِ امروز شخصیت ابن‌تیمیه است که در نگاه هم‌رشته‌ای من موج می‌زند.
داستان رو از این‌جا شروع می‌کنم که بنده برای ادامه درس در مقطع کارشناسی ارشد به دانشگاه زیتونیه تونس رفتم، در دانشگاه با فردی از کشور یمن مواجه شدم که نگاه ویژه‌ای به ابن‌تیمیه داشت.
من: نظر شما درباره ابن‌تیمیه چیست؟
او: اولاً ابن‌تیمیه نه! شیخ الاسلام ابن‌تیمیه؛ به نظر بنده و صاحبان اندیشه و عالمان اهل‌سنت او شخصی دوراندیش و عالم به کتاب و سنت بود. وی بود که قرآن را شناخت و به معنای آن عمق داد و چهره حقیقی از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهل‌بیت (رضی الله عنهم) را به جهان اسلام معرفی کرد.
من: دوست عزیز! ابن‌تیمیه و یا از دیدگاه شما شیخ الاسلام، نه تنها معارف اسلامی را شکوفا نساخت، بلکه چهره‌ای مخدوش از آموزه‌های اسلامی به مسلمانان ارائه کرد!!!
او: واقعاً که؟ این نظر شما اشتباه است. دلیلتان چیست؟!
من که او را متعصب به افکار و شخصیت ابن‌تیمیه دیدم، چاره‌ای جز استناد به نص کتابش نیافتم، به همین دلیل با هم به کتاب‌خانه رفتیم و برخی از کتب را مورد بررسی قرار دادیم.
من: این کتاب را نگاه کن: "اخطاء ابن تیمیه فی حق رسول الله و اهل‌بیته"؛ این کتاب را محمود صبیح نگاشته که از عالمان اهل‌سنت است و به شدت به ابن‌تیمیه می‌تازد. یا مثلاً این کتاب "المقالات السنیه فی کشف ضلالات احمد بن تیمیه" که به صراحت افکار ابن‌تیمیه را گمراهی می‌داند. از این کتب بسیار است و کافی است در میان کتب کمی جستجو  کنی!