پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وحید رأفتی در کتاب مأخذ اشعار در آثار بهائی، پس از اعتراف به وجود تعداد بیشماری از اشعار دیگران، ضرب المثل‌ها و حتی کلمات عامیانه و کوچه بازاری در آثار پیشوایان بهائی، در مقام توجیه می‌گوید: «نقل اشعار گذشتگان در آثار بهائی در وهله‌ی اول به قصد استشهاد صورت می‌گیرد تا بر استحکام و قدرت استدلال افزوده گردد... نقل اشعار می‌تواند آرايش ادبی به كلام دهد و بر جذبه و شور آن بيافزايد. لحن كلام را جذاب‌تر كند، وزن خوشايندی به آن دهد و طنين مطلب را در مذاق جان شيرين‌تر سازد».[1]
اما این ادعا در حالیست که پیامبرخوانده‌ی بهائی، چنین روش نگارشی را دلیل بر اکتسابی بودن علوم نویسنده دانسته است: «دوست ندارم كه اذكار قبل بسيار اظهار شود زيرا كه اقوال غير را ذكر نمودن دليل است بر علوم كسبی نه بر موهبت الهی و لكن اينقدر هم كه ذكر شد بواسطه‌ی عادت ناس است و تأسی به اصحاب».[2]
او همچنین در جایی دیگر، این شیوه‌ی نگارش را نشان بر بطلان شخص مدعی دانسته؛ همچنان که در رد ادعای برادر خود صبح ازل گفته است: «ابداً به روايات و بشارات احدی مطمئن مشو چه كه مشاهده شد نفس مشرک بالله و شارب دماء اوليائه (بخوانید: یحیی صبح ازل) در سنين معدودات كه تلقاء وجه حاضر بود (: در چند سالی كه با هم بوديم) از هر علوم و فنون چيزی استماع نموده و همان را نوشته و به مردم داده و به اين جهت اظهار فضل نموده».[3]

پی‌نوشت:
[1]. وحید رأفتی، مأخذ اشعار در آثار بهائی، بی‌جا: مؤسسه‌ی معارف بهائی به لسان فارسی، 147 بدیع، ج 1، ص 4.
[2]. حسینعلی نوری، هفت وادی و چهار وادی، ص 27.
[3]. عبدالحمید اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 128 بدیع، ج 1، ص 42.