پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالبهاء در سفر خود به غرب، یکی از بزرگ‌ترین دست‌آوردهای پدرش را ایجاد وحدت انسانی در مشرق زمین معرفی نموده است: «حضرت بهاءالله مانند آفتاب از شرق ظاهر شد، علَم وحدت عالم انسانی بلند فرمود، چنان اقوام مختلفه را اُلفت داد كه شخصی در مجامع آن‌ها وارد شود، نمی‌داند كدام مسيحی است، كدام مسلمان است، كدام يهودی است، كدام زرتشتی است».[1]
اما بر خلاف این ادعا، پیامبرخوانده‌ی بهائی نه تنها نتوانست میان ادیان مختلف در مشرق زمین وحدت ایجاد کند، بلکه حتی نتوانست از اختلافات درون فرقه‌ای بابیت بکاهد؛ همچنان که فاضل مازندرانی در ذکر فهرست القاب بی‌ادبانه‌ی بهاء، به رهبر بابیان (برادرش ازل) می‌نویسد: «القابی از قبيل مشرک بالله و عِجل (گوساله) و جُعل (حشره‌ای كه روی مدفوع حيوانات می‌نشيند) و طاغوت و شيطان و ابليس و بركه منتنه (بد بو) خبيثه و طنين ذباب (مگس) و امثال‌ها نامبرده شدند».[2]
با این حال، چگونه پیامبرخوانده‌ای که حتی نتوانست میان اقلّیت بابیت وحدت ایجاد کند و اختلاف با برادرش صبح ازل را حل کند، توانست در مشرق‌زمین چنین وحدت خیالی برقرار کند؟!

پی‌نوشت:
[1]. عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 127 بدیع، ج 2، صص 5-4.
[2]. فاضل مازندرانی، اسرارالآثار، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 5، صص 346.