متن مقاله
شکی نیست که در منابع و مصادر اهل سنت، آن‌قدر در مورد حضرت علی (علیه‌السلام)، فضائل و مناقب گفته شده است که در مورد هیچ‌یک از اصحاب پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) این مقدار منقبت گفته نشده است. این فضائل و مناقب گاهی، به صورت مشترک با برخی از اصحاب جلیل القدر پیامبر اسلام وارد شده است. اما در مجموع، امتیازات و ویژگی‌های حضرت علی (علیه‌السلام) مایه شگفتی و تعجب همگان است که چطور یک صحابه، فقط یک صحابه، همانند حضرت علی (علیه‌السلام)، این‌گونه منحصر به فرد است و این نیست و میسر نیست مگر این‌که خدا و رسولش او را دوست دارند و می‌خواهند که هدایت و رهبری بعد از پیامبر بر عهده‌ی او باشد. فلذا باید شاخص و از هر لحاظ ممتاز باشد.
در منابع روایی اهل سنت، حدیثی تحت این عبارت با کمی اختلاف در متن وارد شده است، که جابر بن عبدالله انصاری از عمر بن خطاب نقل می‌کند که گفت: «کانت لاصحاب محمد ثمانی عشره سابقه، فخصّ علیّ منها بثلاث عشره و شرکنا فی خمس.[1] برای اصحاب محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هجده امتیاز بود که سیزده امتیاز آن به حضرت علی (علیه‌السلام) اختصاص داشت و در پنج امتیاز دیگر هم حضرت علی با ما شریک بود.»
در توضیح این حدیث بزرگان اهل سنت از جمله سیوطی، هیثمی، قندوزی و دیگران ... این روایت وارده را به این‌گونه نقل کرده‌اند که: الطبرانی عن ابن عباس قال: «کانت لعلیّ ثمانیه عشره منقبه، ما کانت لاحد من هذه الامه.[2] برای حضرت علی (علیه‌السلام) هجده منقبت و امتیاز وجود داشت که برای احدی از امت چنین امتیازی نبود.»
در نتیجه آن‌چه به نظر می‌رسد این است که بعید نیست به خاطر اختلاف در متن حدیث و به نقل از بزرگان اهل سنت، جمله‌ی -فخصّ علیّ منها بثلاث عشره و شرکنا فی خمس- جمله جعلی و اضافی باشد و به جای کلمه -کانت علی- کلمه‌ی -کانت لاصحاب محمد- ساخته و جعل شده باشد، چرا که تمام تلاش مخالفین و مغرضین بر این بود که احادیث جعلی زیادی را درباره‌ی منقبت و فضائل دیگر صحابه که هیچ جایگاهی نداشتند، بتراشند تا بر ایشان امتیاز ویژه و جایگاه خاصی را قائل شوند. فلذا برخی افراد دنیا پرست با کم و یا زیاد کردن برخی احادیث این امکان را فراهم می‌کردند، تا اسم و رسمی را برای دیگر افراد درست کنند تا آنان از قافله صحابه‌ی خاص بودن عقب نیفتند.
به هر ترتیب فضائل امیرالمؤمنین این‌قدر آشکار بوده که جاعلین نتوانستند مخفی کنند و سیزده منقبت اختصاصی را اقرار کرده و فقط از تعداد منقبت‌های اختصاصی کم کرده‌اند.

پی‌نوشت:

[1]. مقتل الحسین، خوارزمی، انوار الهدی، قم، ایران، فصل 4 ص45.
مناقب، خوارزمی، مطبعه الحیدریه، نجف، عراق، فصل 7 ص52 و فصل 19 ص238 با سندی دیگر.
فرائد السمطین، حموینی، موسسه المحمودی، بیروت، لبنان، ج1 ص344 حدیث 266.
نظم درر السمطین، زرندی حنفی، دار احیاء التراث العربیه، بیروت، لبنان، ص129.
[2]. الصواعق المحرقه، ابن حجر هبثمی، مکتبه القاهره، قاهره، مصر، ص76.
تاریخ الخلفا، سیوطی، دار صادر، بیروت، لبنان، ج1 ص66.
ینابیع الموده، قندوزی حنفی، نشر ملک التجار، چاپ استانبول، ترکیه،(1302ق)، ص286.