خداوند برای راهنمایی بشر، ادیان مختلفی را که همه دربردارنده یک هدف واحد، یعنی تسلیم بودن در برابر خداوند متعال بودند را توسط پیامبران در ادوار مختلف به مردم عرضه کرد. تمامی پیامبران و ادیان ایشان که همه از جانب خداوند تبارک و تعالی بوده برای تمامی مردم و ادیان بعد از ایشان نیز محترم و قابل احترام بوده و هست و مسلمانان نیز تمامی پیامبران سابق را دارای احترام  و فرستاده خداوند می‌دانند. اما نکته حائز اهمیت این‌که با آمدن دین اسلام، بنا بر نص وارده در آن، تمامی مردم باید به دین اسلام بگروند و البته بعد از آن نیز دین جدیدی نخواهد آمد، چرا که پیامبر خاتم، حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به عنوان آخرین مرسل، آورنده دین اسلام بود و اگر قرار بود دین جدیدی پس از آن به مردم ابلاغ شود، می‌بایست خاتمیت نیز به پیامبر دیگری می‌رسید که چنین چیزی به اتفاق همه فرق محال و غیرممکن است.
با این وجود غلو کنندگان در عرصه دین در اعطای شخصیت خلاف واقع به احمد بن حنبل در حق وی گفتند: «اگر احمد بن حنبل نبود، دین اسلام از مسیر واقعی خود خارج شده و دین جدیدی به وجود می‌آمد.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. ابن عساکر دمشقی، تاریخ دمشق الکبیر، دار احیاء التراث العربی، ج5، ص300