پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فرقه‌ی بهائیت با نشر آموزه‌ی بی‌وطنی، در عمل ثابت کرده حتی با برخورداری از آزادی عمل و نفوذ در ارکان حکوتی، از هیچ‌گونه خیانتی نسبت به میهن خود کوتاهی نمی‌کند. 
از این‌رو، با آن‌که در دوران دیکتاتوری پهلوی، بهائیان از نفوذ بسیاری در ارکان حکومت برخوردار بوده و امتیازهای زیادی را نصیب خود نمودند؛ تا جایی که به گفته‌ی ارتشبد حسین فردوست (از برجسته‌ترین مقامات سیاسی اطلاعاتی رژیم پهلوی): «بهائیان با رسوخ در دربار شاه ایران برای ثروتمند شدن جامعه‌ی بهائی استفاده کرده تا از این طریق اقتصاد مملکت را به دست گیرند...»[1]؛ اما در همان زمان هم فعالیت‌های جاسوسی و کارشکانه‌ی خود در ایران به پیش می‌بردند.
همچنان که در یکی از گزارش‌های ساواک آمده است: «با توجه به این‌که دولت اسرائیل در سال 1972 م، فرقه‌ی بهائی را به عنوان یک مذهب به رسمیت شناخته است، به نظر می‌رسد با اجرای برنامه تحبیب از این فرقه می‌کوشد از اقلّیت بهائیان در سایر کشورهای جهان به ویژه ایران، بهره‌برداری سیاسی، اطلاعاتی و اقتصادی نماید».[2]
اما به راستی، تصریح نهاد اطلاعاتی رژیمِ حامی بهائیت، به جاسوسی و خیانت بین‌المللی بهائیان برای صهیونیست‌ها، حکایت از ماهیت پلید رهبران این فرقه و عمق رابطه‌ی آنان با اسرائیل دارد.

پی‌نوشت:
[1]. عبدالله شهبازی، ظهور و سقوط سلطنت پهلوی، بی‌جا: انتشارات اطلاعات، چاپ نوزدهم، 1385 ش، ج 2، ص 375.
[2]. روح‌الله حسینیان، سه سال ستیز مرجعیت شیعه، بی‌جا: مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ص 446.