متن مقاله
یکی از شبهاتی که از سوی گروه قرآنیان مطرح می‌شود، گستره سنت نبوی است. در توضیح باید گفت که از دیدگاه قرآنیان، بنا بر فرض پذیرش سنت پیامبر اکرم در دو بعد رفتار و گفتار، سنت ایشان حجیت مطلقه زمانی و مکانی ندارد. به این معنا که نباید فهم پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را به عصر جدید تعمیم داد، چرا که زمان و مکان، دو عامل موثر در آثار اندیشه‌های نوین است.[1] اجتهاد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در جاری ساختن احکام الهی تابع شرایط زمانی و مکانی همان دوره بوده است.[2]
این دیدگاه با تصریح آیات قرآن نفی می‌شود. به عنوان مثال خداوند در آیه «وَأَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيْهِمْ.[نحل/44] بر تو این ذکر (یعنی قرآن) را نازل کردیم تا برای مردم آن‌چه را که به آنان فرستاده شده، بیان کنی.» به حجیت قول پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در همه زمان‎ها تصریح می‌کند و او را به مثابه مبین قرآن دانسته است.
افزون بر این باید بیان داشت که چگونه باید در همه زمان‌ها نماز و زکات امری جاری باشد، اما اطاعت از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) این‌گونه نباشد؟ و این در حالی است که در آیه قرآن، این سه قرین هم دانسته شده‌اند. خداوند در این باره می‌فرماید: «وَأَقِيمُوا الصَّلَاةَ وَآتُوا الزَّكَاةَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ.[نور/56] و نماز را به پا داريد و زكات را بپردازيد و از پيامبر اطاعت كنيد. شايد مورد رحمت قرار گيريد.»

پی‌نوشت:

[1]. مطعنی، عبدالعظیم ابراهیم، الشبهات الثلاثون، قاهره، مکتبه وهبه،1420 ه، ص 134.
[2]. صبحی منصور، احمد، القرآن و کفی، 2006 م، ص 77.