«بسم الله الرحمن الرحیم» در ابتدای هر کاری، باعث برکت و گشایش امور در انجام آن می‌شود و صفات رحمان و رحیم همواره، بخشندگی و مهربانی خداوند را بیان داشته و امید به لطف و مهربانی او خواهد بود.
فخر رازی پس از ذکر روایات مختلف و متعارض درباره نحوه قرائت «بسم الله الرحمن الرحیم»، روایات جهر (بلند خواندن) را ترجیح می‌دهد و معتقد است پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، عمر، ابوبکر و امام علی (علیه‌السلام) همواره آن را بلند می‌خواندند.
وی در ادامه به ریشه‌یابی در آهسته خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» پرداخته و می‌گوید: «حضرت علی (علیه‌السلام) تاکید فراوانی بر بلند خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» داشت، اما هنگامی‌که امویان به خلافت رسیدند، برای از بین بردن آثار حضرت علی (علیه‌السلام)، تمام تلاش خود را به کار بستند و هر عملی را که نشانی از حضرت علی (علیه‌السلام) داشت، منع می‌کردند.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. فخر رازی، التفسیر الکبیر، مکتب الاعلام الاسلامی، ج1، ص206