تقی الدین ابوعباس احمد بن عبدالحلیم بن عبدالله بن ابی‌القاسم بن تیمیه، معروف به ابن تیمیه در دهم ربیع الاول سال 660 یا 661 قمری و حدود پنج سال پس از سقوط دولت هلاکوخان در شهر «حرّان»[1] متولد شد. پس از سپری کردن دوران کودکی به علت هجوم قوم وحشی تاتار به اتفاق خانوده، به دمشق مهاجرت کرد. پدر بزرگ وی فخرالدین بن عبدالسلام از علمای معروف حنبلی بود. ابن تیمیه در مدرسه حنابله دمشق نزد پدرش و دیگر اساتید آن‌جا مانند شیخ شمس الدین عبدالرحمن مقدسی، شیخ زین الدین بن منجی، شیخ مجد بن عساکر، ابن عبدالدائم، ابن ابی الیسر و دیگران به فراگیری فقه، حدیث و اصول حنابله پرداخت. وی یک‌سال پس از فوت پدرش، به جای پدر به مدیریت مدرسه سُکریّه حنابله دمشق رسید و نخستین تدریس خود را در آن‌جا تجربه کرد و در سال 684 قمری تدریس تفسیر قرآن در مسجد اموی را شروع کرد. وی پس از چند سال به حج مشرف شد و پس از آن به دمشق بازگشت. اما این سفر زمینه‌ساز تالیف کتاب «مناسک حج» او بود. وی در این کتاب بعضی از مناسک و اعمال حج را به گمان بدعت بودن، رد کرد. اولین دخالت ابن تیمیه در امور سیاسی در سال 693 و در ماجرای مرد نصرانی از اهالی سویداء اتفاق افتاد[2] و پس از آن با سؤالاتی که از وی در مورد بعضی آیات قرآن از وی کردند کتاب «الحمویه الکبری» را نوشت که در آن قائل به جسمانیت خداوند گردید.

پی‌نوشت:

[1]. حموی، معجم البلدان، دار احیاء التراث العربی، ج2، ص235
[2]. نجم الدین طبسی، شناخت وهابیت، قم انتشارات دلیل ما، ص69