پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان مسلک بهائیت، برای توجیه ادعای پیامبری خود (پیش از قیامت موعود اسلام)، به تأویل و تحریف علائم و نشانه‌های قیامت پرداخته‌اند. از این‌رو اشراق خاوری (از مبلّغان سرشناس بهائیت)، نفخ صور در منابع اسلامی را به ظهور پیامبرخوانده‌ی بابیت و بهائیت تفسیر کرده و مدعی شده که منظور از دو نفخه‌ای که در قرآن ذکر شده، ظهور علی‌محمد شیرازی و حسینعلی نوری است.[1]
اما لازم است بدانیم که این تفسیرها و تأویل‌های بی‌پایه و اساس بهائیت، کاملاً در مقابل دیدگاه کتاب آسمانی قرآن است. از نظر قرآن کریم، دو مرتبه در صور دمیده خواهد شد؛ در مرحله‌ی اول تمام کسانی که در آسمان‌ها و زمین هستند (غیر از عده‌ای که خدای تعالی بخواهد) می‌میرند و در مرحله‌ی دوم، همگی از قبرها برخواسته و به انتظار سرنوشت خود خواهند ماند.
همچنان که می‌خوانیم: «وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّمَاوَاتِ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ إِلَّا مَنْ شَاءَ اللَّهُ ۖ ثُمَّ نُفِخَ فِيهِ أُخْرَىٰ فَإِذَا هُمْ قِيَامٌ يَنْظُرُونَ [زمر/68]؛ و در صور دمیده می‌شود، پس همه کسانی که در آسمان‌ها و زمینند می‌میرند، مگر کسانی که خدا بخواهد؛ سپس بار دیگر در صور دمیده می‌شود، ناگهان همگی به پا می‌خیزند و در انتظار (حساب و جزا) هستند».
و یا آن‌جا که می‌خوانیم: «وَنُفِخَ فِي الصُّورِ فَإِذَا هُمْ مِنَ الْأَجْدَاثِ إِلَىٰ رَبِّهِمْ يَنْسِلُونَ (51)؛ قَالُوا يَا وَيْلَنَا مَنْ بَعَثَنَا مِنْ مَرْقَدِنَا ۜ ۗ هَٰذَا مَا وَعَدَ الرَّحْمَٰنُ وَصَدَقَ الْمُرْسَلُونَ [یس/52-51]؛ و (چون بار دوم) در صور دمیده شود به ناگاه همه از قبرها به سوی خدای خود به سرعت می‌شتابند؛ و گویند: ای وای بر ما، که ما را از خوابگاهمان برانگیخت؟ این همان وعده خدای مهربان است و رسولان همه راست گفتند».
اما جالب است بدانیم، در حالی نفخه‌ی صور و سایر علائم قیامت توسط رهبران بهائی تأویل و تحریف می‌شود که پیامبرخوانده‌ی بهائیت، صراحتاً هرگونه تأویل نصوص الهی را ممنوع اعلام کرده است: «انّ الذی یأَوّلُ ما نُزِّلُ مِن سَماء الوَحی و یخرُجُه عَن الظاهر انّه مِمَّن حَرَّف کلمةالله العلیا و کانَ مِن الأخسرین فی کتابٍ مُبین [2]؛ هرکس تحریف کند آن‌چه را که از آسمان وحی نازل شده و از معنای ظاهری آن بیرون برد، کلام خدا را تحریف کرده و در کتاب مبین، از زیانکارترین افراد خواهد بود».

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: اشراق خاوری، رحیق مختوم، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 101 بدیع، ج 2، ص 1130.
[2]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 102.