پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عالم برزخ دنیای بین دنیای مادی حاضر و قیامت است که از زمان مردن شروع می‌شود و تا زمان برپایی قیامت ادامه خواهد یافت. قرآن کریم و روایات معصومین (علیهم السلام)، پیرامون این موضوع سخن گفته و از اموری که در آن‌جا برای انسان اتفاق می افتد خبر داده‌اند. همچنان که قرآن کریم، عالم برزخ را عالمی پیش از قیامت موعود دانسته است: «... وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ [مؤمنون/100]؛ و در برابر آن‌ها عالم برزخ است تا روزی که برانگیخته شوند». از این‌رو معصومین (علیهم السلام) نیز عالم برزخ را جهان حد فاصل میان زندگی دنیا و آخرت معرفی نموده‌اند.[1]
این در حالیست که علی‌محمد شیرازی به عنوان پیشوای فرقه‌ی بابیت و بهائیت، بر خلاف تصریح آیات و روایات اسلامی، به تحریف ماهیت عالم برزخ پرداخته و معتقد است: «و إنَّما المُراد بالبرزخ بین الظُهُورین لا ما هو المَعروف بین النَّاس بَعد مَوت أجسادهم [2]؛ منظور از برزخ، همان فاصله‌ی میان دو ظهور (پیامبران) است، نه آن‌چه که درباره‌ی زندگی بعد از مرگ در بین مردم معروف است».
آری؛ ملاحظه نمودیم که چگونه پیشوایی دروغین، در راستای توجیه پیامبری ساختگی خود، متوسل به تحریف نصّ و تصریح آیات و روایات می‌شود تا غیرالهی بودن ریشه‌ی خود را به نمایش بگذارد! همچنین باید در نظر داشت که در مرام ظاهری بهائیت، اساساً تأویل نصوص جایز نیست، تا چه رسد به تحریف آن‌ها؛ همچنان که نویسندگان بهائی معترفند: «از جمله وصایای حتمیه و نصایح صریحة اسم اعظم (یعنی بهاء)، این است که ابواب تأویل را مسدود نمایید و به صریح کتاب، یعنی به معنی لغوی مصطلح قوم تمسک جویید!».[3]

پی‌نوشت:
[1]. ابن جریر الطبری، تفسیر الطبری، کتابخانه‌ی الکترونیکی فقاهت، ج 19، صص 71-70.
[2]. علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، بی‌جا: بی‌نا، نسخه‌ی 1330، باب 8، ص 34.
[3]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنیجنة حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، ص 340 ـ 341.