در این مقاله برآنیم تا به تهمت‌های عظیمی که به ساحت مقدس پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که برگرفته از روایات تازه مسلمانان یهودی، هم‌چون ابوهریره و کعب الاحبار است اشاره کنیم و پیشاپیش عذر تقصیر می‌طلبیم و چگونه شخص عاقلی می‌تواند بپذیرد، که صاحب رسالت، اسوه خلقت، حضرت ختمی مرتبت آن‌گونه باشد که حتّی از یک انسان معمولی توقّع نمی‌رود!

- پیامبری که بی‌جهت دیگران را لعن می‌نماید!
روایات فراوانی در کتب صحاح اهل‌سنت نقل شده که گروه بی‌شماری از مردم از سوی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مورد لعن و نفرین‌های نابه‌جا قرار می‌گرفته‌اند و چون حضرت متوجّه می‌شدند، می‌فرمودند: با خدای خود عهد کرده‌ام که اگر کسی را لعن نمودم، لعن و ناسزای من باعث فضیلت و پاکی او گردد.[1] هدف از جعل این‌گونه روایات، بی‌اثر و نامفهوم جلوه دادن روایاتی است که در لعن پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نسبت به افرادی هم‌چون معاویه و دیگر بزرگان اهل‌سنت وارده شده تا به مسلمانان القا کند که اگر پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) سرزنش، لعن، مدح، ستایش و توصیفی کرده چندان مبنایی نداشته و او بشری بوده همسان هر بشر دیگر که به راحتی به خشم می‌آمده، و خشنود می‌شده و نیز لعن و مدحش چندان اساسی نمی‌تواند داشته باشد.
- پیامبری که به ساده‌ترین امور دنیا آشنا نیست!
با پرسش از مردمان عربی که از کودکی، روزگار خود را در نخلستان‌ها سپری ‌کرده‌اند به خوبی می‌توان از چگونگی بارور شدن درختان خرما خبر گرفت، اما روایات فراوانی در کتاب صحیح مسلم و بخاری، پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را در این‌گونه امور از تمام مردم روزگار خود ناآگاه‌تر می‌داند! به عنوان مثال در این دسته از روایات آمده: «پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از کنار نخلستان عبور می‌فرمود، مردانی بر سر درختان مشغول گردافشانی و تلقیح نخل‌های ماده بودند. حضرت به آنها رو کرد و فرمود: اگر این کار را انجام ندهید خرمای درختان شما بهتر خواهد شد. مسلمانان نیز دستور پیامبر را عمل نمودند و در نتیجه خرمای آن سال مدینه خراب شد و چون پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از موضوع باخبر شد، فرمود: شما در کارهای دنیای خود از من آگاه‌ترید!»[2]
- پیامبری که قرآن را فراموش می‌کند!
مسلم و بخاری درباره فراموشی قرآن از سوی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) روایات متعددی نقل کرده‌اند که تنها به موردی از آن اشاره می‌کنیم: «عایشه گوید: پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) صدای قرائت شخصی را از مسجد شنید و فرمود: خدای او را رحمت کند که مرا به یاد آیه‌ای انداخت که آن را فراموش کرده بودم.»[3]
حال با وجود چنین روایاتی در صحیح مسلم و بخاری چگونه می‌توان به سخنان پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که باید برگرفته از وحی الهی باشد، امّا از سوی شخصی چنین فراموشکار صادر می‌شود، اعتماد نمود؟! پیامبری که آیات قرآن را فراموش می‌کند و با یادآوری دیگران به یاد می‌آورد!

پی‌نوشت:

[1]. صحیح مسلم، مسلم، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 4، ص 2007.
[2]. صحیح مسلم، مسلم، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 4، ص 1836.
[3]. صحیح مسلم، مسلم، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 1، ص 543.