پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان فرقه‌ی بهائیت بر خلاف ادعای وحدت عالم انسانی خود [1]، همواره ملّت‌های مختلف جهان را مورد توهین و هتاکی قرار داده‌اند. همچنان که پیامبرخوانده‌ی بهائیت در توهینی آشکار، تُرک زبانان را وحشی خطاب کرده است: «اُترُکُوا التُرُوک و لَو کانَ اَبُوک، اِن احِبُّوک أکلُوک و اِن أبغَضُوک قَتَلُوک؛[2] از تُرک زبان‌ها دوری کن و فاصله بگیر، اگرچه پدرت باشد! چرا که اگر دوستت بدارد، خواهَدَت خورد و اگر دشمن بدارد خواهَدَت کُشت». و یا در جایی دیگر، صراحتاً مردم سوریه را نحس خطاب کرده است: «...ای نبیل بارها امر نمودیم و باز هم می گوئیم در بریّه شام (سوریه) ذکر مالک انام (پروردگار) جائز نبوده و نیست چه که اهل آن به غایت از شاطی قرب بعیدند و از رحیق عنایت محروم. اَرض آن به غایت مبروک است و خلق آن به غایت منحوس».[3]
عباس افندی نیز به عنوان جانشین وی، مردم آفریقا را پَست‌تر از حیوان دانسته [4] و آفریقایی‌هایی را که مستعمره‌ی دولت‌های غربی نشده‌اند را گاوهایی در صورت انسان می‌داند: «مثلاً چه فرق است میان سیاهان افریک و سیاهان امریک؟! این‌ها (سیاهان آفریقایی) خلق الله البقر علی صورة البشرند. ‏آنان (سیاهان آمریکایی) متمدن و با هوش و فرهنگ و حتی در این سفر در مجامع و مدارس و کنائس سیاهان در ‏واشنگتن صحبت‌های مفصل شد، مانند هوشمندان اروپ به تمام نکته‌ها پی می‌برند».[5]
اما مبلّغین بهائی که دریافتند این توهین‌ها با آموزه‌ی (عوام فریب) وحدت و برابری انسان‌ها در بهائیت سازگاری ندارد، درصدد توجیه گفتار پیشوایان خود برآمدند. از این‌رو مبلّغان بهائی با تعریضی به آیات قرآنی که از کافران با تعبیر "انعام (چهارپایان)" یاد می‌کند، مدعی می‌شوند که خداوند در کتاب آسمانی قرآن نیز، انسان‌ها را مورد توهین قرار داده است.[6]
لذا در پاسخ به مبلّغین بهائی می‌بایست گفت، البته اسلام نیز برخی انسان‌ها را همچون حیوانات، بلکه گمراه‌تر از آنان می‌شمارد؛ اما این وصف را هرگز در مورد قوم یا نژاد یا مدنیت خاصی به کار نگرفته است. بلکه لبه‌ی تیز موضعش در این کلام، متوجه «انسان‌های غافل، هواپرست، منکر حقیقت و لجوج» است. چنین انسان‌هایی از مرحله‌ی انسانیت سقوط کرده و گوش شنوا و چشم بینا و دلِ پذیرای حق ندارند و خویشتن را به خواب زده‌اند. اینان خود گمراه‌اند و دیگران را نیز گمراه می‌کنند و اصطلاحاً، هیزم دوزخ الهی می‌شوند.
چنین کسانی همچون چهارپایانند که از زندگی، چیزی جز خورد و خوارک و ارضای شهوت نمی‌شناسند، بلکه از چهارپایان هم پست‌ترند (چرا که دیگران را نیز گمراه می‌کنند)؛ هرچند که در مراکز پیشرفت تمدن بشری زندگی کنند؛ همچنان که خدای حکیم در قرآن کریم فرموده است: «وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ ۖ لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَا ۚ أُولَٰئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ ۚ أُولَٰئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ [اعراف/179]؛ به یقین، گروه بسیاری از جن و انس را برای دوزخ آفریدیم؛ آن‌ها دل‌هایی [: عقل‌هایی] دارند که با آن (اندیشه نمی‌کنند، و) نمی‌فهمند؛ و چشمانی که با آن نمی‌بینند؛ و گوش‌هایی که با آن نمی‌شنوند؛ آن‌ها همچون چهارپایانند؛ بلکه گمراهتر! اینان همان غافلانند (چرا که با داشتن همه‌گونه امکانات هدایت، باز هم گمراهند)».
​بنابراین، چگونه می‌توان هتاکی‌های پیشوایان کج‌دهن بهائی به ملّت‌ها و اقوام مختلف را با تشبیه قرآنی کافران لجوج به چهارپایانِ بی‌عقل، یکی دانست؟!

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، چاپ اول، ج 3، ص 160.
[2]. اسدالله فاضل مازندرانی، اسرالآثار خصوصی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ج 2، ص 154.
[3]. شبکه‌های مجازی بهائیت؛ به نقل از فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، جلد 5، صفحه 200.
[4]. ر.ک: عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 127 بدیع، ج 2، ص 237.
[5]. عبدالبهاء، خطابات، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 48.
[6]. پیج‌های تبلیغی اینستاگرام بهائیت.