ذهبی و ابن تیمه هر دو در یک عصر می‌زیستند و در مذهب نیز ذهبی، ابن تیمه را مانند خود حنفی  و از جمله سرآمدان علم رجال در عصر خویش خوانده است. اما در نامه‌ای که به وی نوشت، وی را از ساختارهای فکری پیروان و حامیانش آگاه ساخت و همچنین او را زا وجود افراد آگاه در میان دشمنانش آگاه کرد.
ذهبی در نامه خود به ابن تیمیه آورده است: «ای بیچاره، آنان که از تو متابعت می‌کنند  در پرتگاه زندقه، کفر و نابودی قرار دارند ... نه این است که عمده پیروان تو عقب مانده، گوشه‌گیر، سبک عقل، عوام، دروغگو، کودن، بیگانه، فرومایه، مکّار، خشک، ظاهر الصلاح و فاقد فهم هستند. اگر سخن مرا قبول نداری آنان را امتحان کن و با مقیاس عدالت بسنج.
ذهبی در ادامه می‌گوید: «گمان نمی‌کنم تو سخن مرا قبول کنی! و به نصیحت‌های من گوش فرا دهی! تو با من که دوستت هستم این چنین برخورد می‌کنی پس با دشمنانت چه خواهی کرد؟ به خدا سوگند در میان دشمنانت، افراد صالح، شایسته، عاقل و دانشور، چنان که در میان دوستان تو افراد آلوده، دروغ‌گو، نادان و بی‌عار زیاد به چشم می‌خورد» [1]

پی‌نوشت:
[1]. سخاوی، الاعلان بالتوبیخ، موسسه الرساله، بیروت1986، ص77 و شیخ محمد زاهد کوثری، تکمله السیف الصقیل، ص218