از شاخصه‌های فرقه‌ی وهابیت به پیروی از سرکرده و سردمدار خود، «ابن‌تیمیه حرّانی» به کارگیری کلمات و عبارات تند، زشت و اهانت‌آمیز نسبت به اهل‌بیت (علیهم السّلام) و شیعیان است؛ چنان که گویا فرهنگ استدلال و احترام به نظر مخالف، جایی نزد او و پیروانش ندارد. ابن‌تیمیه و پیروانش در موضوع عزاداری سید‌الشهداء (علیه السّلام) نیز تعبیرات زشت و زننده‌ای به کار برده‌اند؛ چنان که او می‌گوید: «شیطان به سبب کشته شدن امام حسین (علیه السّلام) دو بدعت در میان مردم رواج داده؛ یکی بدعت محزون شدن، گریه کردن و نوحه‌سرایی برای امام حسین (علیه السّلام) در روز عاشورا و دیگری بدعت شادی و خوشحالی که اهل‌سنت در این روز دارند.»[1]

که در پاسخ می‌گوییم: ابن‌تیمیه حرّانی که عزاداری شیعیان را بدعت و حماقت می‌خواند اگر معنای بدعت را نمی‌داند و یا نمی‌خواهد بداند، مشکل خود اوست؛ ولی اگر بناست بر اساس عداوت و کینه و یا فهم ناقص خود، عزاداری شیعیان که ریشه در آیات قرآن کریم، روایت اهل‌بیت (علیهم السّلام) و فطرت سلیم بشری دارد را بدعت و حماقت بپندارد، بهتر است برای شناخت بدعت‌گذاران واقعی در دین مبین اسلام به برخی از بدعت‌های بزرگان خود، بنگرد و از نسبت دادن بدعت به شیعیان بپرهیزد. که در این مقاله به یک نمونه از بدعت‌های بزرگان وی اشاره می‌نماییم.

- بدعت‌گذاری عمر بن خطاب در سال چهاردهم هجری در نمازی به نام «تراویح» از قطعیات تاریخ است که حتی بخاری که معمولا سعی در سرپوش‌گذاری بر این گونه حقایق تاریخی دارد، نتوانسته از نقل آن چشم‌‌پوشی کند: «عمر گفت: به نظر من بهتر است برای این نماز‌گزاران امام جماعتی قرار دهم؛ سپس تصمیم خود را عملی کرد و أبی بن کعب را به امامت جماعت گمارد. راوی گوید: شبی همراه عمر بیرون آمده و مردم را دیدم که پشت سر شخصی نماز می‌خوانند. عمر گفت: این کار [نماز تروایح] عحب «بدعت» خوبی است... .»[2] تراویح جمع ترویحه به معنای نشستن به منظور استراحت برای خواندن دعا یا ذکر گفتن پس از هر نماز در مذاهب اهل‌سنت است که در شب‌های ماه رمضان به جماعت می‌‍خوانند.[3] گرچه بین اهل‌سنت در تعداد رکعات نماز تراویح از 11 رکعت تا 21 رکعت اختلاف نظر وجود دارد که این خود مشکلی دیگر از مشکلات این نماز است، ولی بیشتر اهل‌سنت پس از نماز عشاء هر شب 20 رکعت می‌خوانند که پس از هر دو رکعت، سلام داده و پس از هر چهار رکعت، اندکی استراحت انجام شده و هر شب بخشی از قرآن در آن، تلاوت می‌شود.

پی‌نوشت:

[1]. «و صار الشّیطان بسبب قتل الحسین رضی الله عنه یحدث للنّاس بدعتین بدعة الحزن و النّوح یوم عاشوراء... و کذلک بدعة السّرور و الفرح.» منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 4، ص 554.
[2]. «فقال عمر إنّی أری لو جمعت هؤلاء علی قارئ واحد لکان أمثل ثمّ عزم فجمعهم علی أبّی بن کعب... .» صحیح البخاری، بخاری، دار الفکر، بیروت، ج 2، ص 707.
[3]. النهایة فی غریب الأثر، المبارک بن محمد الجزری، المکتبة العلمیة، بیروت، ج 2، ص 274.