اکثر علمای اهل‌سنت معتقدند برگزاری مراسم جشن و سرور در ایام تولد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و ائمه (علیهم السّلام) در سه قرن اولیه اسلام سابقه نداشته است و برگزاری این مراسم را از بدعت‌های مسلمانان در قرون بعدی می‌دانند؛ اما با تقسیم بدعت به «بدعت خوب» و «بدعت بد» این مراسم را جزء بدعت‌های خوب مسلمانان می‌دانند و بر خلاف ابن‌تیمیه و وهابیان که مخالف برگزاری چنین مراسماتی هستند، آن را مشروع و جایز می‌دانند، از باب نمونه سخنان و فتاوای تعدادی از علمای اهل‌سنت را در این رابطه ذکر می‌کنیم:

- شیخ نصرالدین ابوالبرکات مبارک بن یحیی معروف به ابن‌طباخ مصری نیز معتقد است این مراسم‌ها در قرون اولیه اسلام برگزار نشده است؛ اما اگر مسلمانان در روز ولادت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به انفاق مال بپردازند و از به دنیا آمدن نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) خوشحال باشند و اظهار شادی کنند و مداحان نیز در چنین مراسمی به خواندن اشعاری که باعث زهد در دنیا می‌شود و مسلمانان را به یاد آخرت می‌اندازد، بپردازند و از خواندن اشعار عاشقانه و شهوانی خودداری کنند، چنین مراسمی اجتماع و تجمع نیکویی است و برگزار کنندگان در چنین اجتماعی اجر اخروی خواهند داشت.[1]

- صالحی شامی به نقل از شیخ جمال‌الدین بن عبدالرحمن بن عبدالملک مشهور به المخلص الکتابی می‌نویسد: روز ولادت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) روز مبارک و بزرگی است؛ زیرا وجود پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) سبب نجات کسانی است که از آن حضرت پیروی می‌کنند و کسانی که به خاطر به دنیا آمدن آن حضرت خوشحال باشند، در صورتی که جهنمی باشند، از شدت عذاب جهنم نسبت به آنان کاسته می‌شود. در روز تولد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) همانند روز جمعه آتش جهنم فروکش می‌کند و از شعله‌های آن کاسته می‌شود؛ لذا شایسته است مسلمانان در این روز به اظهار شادی و سرور بپردازند و هر آن چه در توان دارند به فقرا و مساکین کمک کنند و اگر به ولیمه‌ای دعوت شدند، دعوت صاحب ولیمه را بپذیرند.[2]

- جعفر بن یحیی بن جعفر مخزومی معروف به تزمنتی[3] نیز معتقد است این مراسم در قرون اولیه برگزار نشده است. وی برگزاری این مراسم را از بدعت‌های خوب مسلمانان دانسته است.[4]

پی‌نوشت:

[1]. «قال الشیخ نصیرالدین: لیس هذا من السنن و لکن إذا أنفق فی هذا الیوم و أظهر السرور فرحا بدخول النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم)... .» سبل الهدی والرشاد فی سیرة خیر العباد، صالحی شامی، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 1، ص 363 و 364.
[2]. «قال الشیخ الإمام جمال الدین بن عبدالرحمن بن عبدالملک الشهیر بالمخلص الکتابی: مولد رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)... .» سبل الهدی والرشاد فی سیرة خیر العباد، صالحی شامی، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 1، ص 364.
[3]. تزمنتی از شاگردان ابن‌الجمّیزی، احمد بن محمد بن الحبّاب و ابن عبدالسلام می‌باشد و ابن‌الرفعة و صدرالدین یحیی بن علی سبکی از مهم‌ترین شاگردان او می‌باشند. از او با عناوینی همچون: «الإمام»، «کان شیخ الشافعیة بمصر فی زمانه»، «فقیه» و «محدث» نام برده شده است. طبقات الشافعیة الکبری، سبکی شافعی، دار إحیاء الکتب العربیة، بیروت، ج 8، ص 139.
[4]. سبل الهدی والرشاد فی سیرة خیر العباد، صالحی شامی، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 1، ص 364.