به راستی چرا شیعیان روایات وارد آمده در کتب مسلم و بخاری را توجیه و تاویل نمی‌کنند؟ آیا ایشان (شیعیان) با روایات وارده در کتب خودشان نیز همین‌گونه برخورد می‌کنند؟ و یا اینکه آن‌ها را به طریقی توجیه و تأویل می‌کنند؟
در پاسخ باید گفت: هنگامی تاوویل و توجیه روایات امکان پذیر است که در مقابل آن‌ها روایاتی نیز در جهت خلاف وجود داشته باشد و این در حالی است که طبق برسی‌های به عمل آمده تا کنون روایاتی که در رد روایات مربوط به جسمانیت خداوند باشد در کتب ایشان (بخاری و مسلم) یافت نشده است. بلکه با وجود کتاب مفصلی به نام «ابطال التأویلات لأخبار الصفات» از ابو یعلی حنبلی (458هجری) که در باره باطل بودن هر گئنه توجیه و تأویل آمده است، این راه ماملا مسدود شده و شیعیان می‌توانند به نقادی خود پیرامون روایاتی که به جسمانیت خداوند و یا اموری از این قبیل وارد آمده به صورت مستدل بپردازند.
مسلم نیشابوری در کتاب خود که نام «صحیح» را نیز بر آن گذاشته است، بابی را تحت عنوان «اثبات روئیت خداوند» [1] آورده که با وجود آن دیگر راهی برای توجیه باقی نمی‌ماند. 
پی‌نوشت:
[1]. مسلم نیشابوری، صحیح مسلم، دار احیاء التراث العربی، ج1، ص180