پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان بهائی از ابتدا، زیربنای اعتقادات فرقه‌ی خود را در تحری حقیقت (شناخت حقیقت) معرفی نمودند. هم‌چنان که عبدالبهاء در این خصوص می‌گوید: «اول تعلیم حضرت بهاءالله تحرّی حقیقت است. باید انسان تحرّی حقیقت كند و از تقالید دست بكشد.».[خطابات، ج 2، ص 144] اما لازم است بدانیم تشکیلات بهائیت در عمل، رفتاری متفاوت از این شعار عوام‌فریب خود دارد. چراکه به هیچ‌وجه پیروان خود را جهت تحقیق پیرامون سایر اعتقادات و یا شنیدن استدلال‌های مخالفین آزاد نمی‌گذارد. «مسیح‌الله رحمانی» یکی از مبلّغان نجات یافته از بهائیت در این خصوص توضیح می‌دهد: «ما بهائیان به کتب رَدیه به چشم عناد (دشمنی) می‌نگریستیم و ابداً حاضر نبودیم که جلدش را هم ببینیم تا چه رسد به مطالعه‌ی آن‌ها، بهائیان به طور کلی به دستور محفل، از خواندن کتُب دیگر ممنوع هستند و بدین طریق محفل راه دیانت حقایق را بر تمام اغنام الله بسته است».[راه راست، ص 43] آری؛ بی‌شک «تحری حقیقت» در بهائیت، تنها حالت شعاری داشته و کاربرد آن، صرفاً برای اعمال نفوذ در غیر بهائیان است.

پی‌نوشت:
عباس افندی، خطابات، بی‌جا: موسسه‌ی ملی مطبوعات امری، بی‌تا، ج 2، ص 144.
مسیح‌الله رحمانی، راه راست، تهران: بی‌نا، 1386 ش، ص 43.