پیشوایان فرقه‌ی بهائی بر خلاف آیات قرآنی معتقدند که حضرت مسیح (علیه السلام) توسط یهودیان به شهادت رسیده است. این ادعای پیشوایان بهائی در حالیست که کتاب آسمانی قرآن صراحتاً قتل حضرت عیسی (علیه السلام) را تکذیب می‌کند. قرآن میگوید مسیح به صلیب کشیده نشد. بلکه به اذن خدا، امر به دشمنان مشتبه شد و آنان شخص دیگری را به جای حضرت عیسی (ع) به صلیب کشیدند.

بهائیان با استناد به آیه‌ی 35 سوره‌ی اعراف که بر نزول پیامبران اشاره دارد، به اثبات حقانیت پیشوایان خود می‌پردازند. در پاسخ می‌گوییم: 1. این آیه حکایت از اصل تشریع، پس از خلقت حضرت آدم (ع) دارد. 2. هدف اصلی آیه، بیان ملازمه میان شرط و جزا است و دلالتی بر وقوع شرط در آینده ندارند. 3. فعل مضارع به خودی خود دلالت بر آینده ندارد.

معصومی تهرانی در نامه‌ی اخیر خود خطاب به آیت‌الله محقق داماد، با «دین» برشمردن بهائیت، خواستار احقاق حقوق اقلیت‌های دینی و به رسمیت شناخته شدن بهائیت در ایران شد. در پاسخ به وی می‌گوییم که بر اساس قانون اساسی، اقلیت‌های دینی در ایران از آزادی برخوردارند و اعطای آزادی عمل به فرقه‌ی جاسوسی بهائیت خیانت به ایران و اسلام است.

تشکیلات بهائیت که در زمان کنونی مسلمانان را در به کارگیری تهمت و دشنام نسبت به بدعت‌گزاران متهم می‌کنند، گویا از فرهنگ فحاشی پیشوایان خود نسبت به مخالفین‌شان، بی‌اطلاع هستند. آری؛ پیشوایان بهائی تنها به صرف شنیدن بوی مخالفت حتی از نزدیکان خود، آنان را آماج تهمت‌ها و فحاشی‌های بی‌نظیر خویش قرار می‌دادند.

بهائیان در حالی پیشوایان خود را به عنوان نماد تحری حقیقت معرفی می‌کنند که رفتار آنان در برابر اشتباهات فاحش بزرگانشان، نشان از تزویر بودن این شعار دارد. به عنوان نمونه، علی‌محمد شیرازی مدعی می‌شود حضرت داوود، پیش از حضرت موسی (علیهماالسلام) می‌زیسته و پیامبرخوانده‌ی بهائیان به جای حقیقت‌جویی، به توجیه اشتباه او می‌پردازد!

مبلّغان بهائی به تبعیت از پیشوایان خود، نماز جماعت را حرام اعلام کرده و به دلیل سازی بر چرایی حرمت آن نیز مشغولند. این رویکرد بهائیت در حالیست که عبدالبهاء (دومین پیشوای این فرقه) در طول حیات خود، همواره به شرکت در نماز جماعت مسلمانان اهتمام داشته و حتی گاهی به عنوان امام جماعت مسلمین نیز در مساجد حاضر می‌گشته است.