مبلّغان بهائی با اشاره به روایتی از حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله)، در خصوص نحوه‌ی برخورد با بدعت‌گزاران [کافی، ج 2، ص 375]؛ واژه‌ی «باهتوهم» را به معنای «تهمت زدن» ترجمه کرده و در کلامی کنایه‌آمیز مدعی شدند: «آیا دلیل انبوه دروغ و تهمت‌ها به دین (فرقه‌ی) بهایی و بهاییان اینگونه احادیث هستند؟!...»[کانال تلگرامی بهائی] در پاسخ به این ادعای مبلّغان بهائی می‌بایست گفت:
اولاً: واژه «باهتوهم» از ماده «بهت» به معنی «مبهوت ساختن» است. یعنی به قدری با قوّت با آنان بحث کنید و دلیل محکم و قاطع ارائه کنید، که اهل بدعت را «متحیّر و مبهوت» ساخته و از پاسخ دادن ناتوان کنید. همچنان که حضرت ابراهیم (علیه السلام) چنان منطقی و مستحکم با کافر بت‌پرست احتجاج کرد که او را مبهوت نمود.[بقره/258] همچنین مؤیّد آن، عمل و توصیه‌ی فقهای اسلامی است؛ همچنان که شهید ثانی (ره) فرموده‌اند: «در نقد و اعتراض آن‌ها، نباید ذرّه‌ای از حقیقت منحرف شده و مرتکب دروغ گردید».[شرح اصول کافی، ج 10، ص 43] حال این ترجمه‌ی ناصحیح، یا حکایت از بی‌سوادی مبلّغان بهائی و یا سوءنیّت آنان دارد.
ثانیاً: بر خلاف آیین الهی اسلام که پیروانش را به بحث علمی با مخالفین و رسوایی آنان فرامی‌خواند، بهائیان بنابه دستور پیشوایان خود، حق هیچگونه بحث و معاشرت با مخالفینشان را ندارند. بی‌شک این رویکرد، نشان از ترس پیشوایان بهائی، برای رسوایی‌شان داشته است.[ر.ک: مائده آسمانی، ج 8، ص 38]

پی‌نوشت:
«إذا رَأيتُم أهل الرَيب والبِدَع مِن بَعدی فأظهر و البَراءة مِنهم و أكثَروا مِن سَبِّهم والقَول فيهم والوقيعة و باهِتوهُم كَيلا يَطمَعوا فی الفساد فِی الإسلام و يحذر هم الناس ولا يَتعلَّمون مِن بِدَعِهِم يكتب الله لكم بذلک الحَسنات و يَرفَع لَكُم بِهِ الدَّرَجات فِی الآخِرَة». کلینی، کافی، تهران: دارالکتب العلمیه، 1363 ش، چ پنجم، ج 2، ص 375. «... فَبُهِتَ الَّذي کَفَرَ... [بقره/258]؛ پس آن کس که کفر ورزیده بود مبهوت ماند».
مازندرانی، شرح اصول کافی، بیروت: دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، 1421 ق، ج 10، ص 43.
اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 8، ص 38.