پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کانال‌های تبلیغی بهائی، به نقل سخنی از ﻋﺒﺪﺍﻟﺒﻬﺎﺀ پیرامون توصیه به دوریِ از «ریا»، نوشتند: «ﺑﯽ ﺭﯾﺎ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻔﯿﺪ ﻭ ﻣﻘﺒﻮﻝ ﻭ ﻻﯾﻖ ﺷﺌﻮﻥ ﺍﯾﻤﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻭ ﻣﺒﺮﯼ ﺍﺯ ﺷﺎﺋﺒﻪ ﺭﯾﺎ باﺷﺪ ﻭﺍﻻ ﺍﮔﺮ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﻈﻮﺭﯼ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﻣﻠﺤﻮﻅ ﺷﻮﺩ... ﻓﯽ ﺳﺒﯿﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻧﻪ...».[کانال تلگرامی بهائی]
اما هرچند که در زشتی و ناپسندی «ریا» در اعمال شکی نیست، ولی این آموزه‌ای نیست که پیشوای بهائیان، پیش‌رو در آن بوده باشد. چرا که پیش‌تر زشتی و مذمّت از ریا در اعمال، در متون اسلامی (با ماده‌ی رئاء) بارها بدان اشاره شده بود. هم‌چنان که در قرآن می‌خوانیم: «لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأَذى‏ كَالَّذِي يُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النَّاسِ [بقره/264]؛ صدقات خود را با منّت گذاشتن و اذيت باطل نكنيد. مثل آن كس كه مال خويش براى تظاهر به مردم خرج می‌كند كه عمل چنين شخصي باطل است». معصومین (علیهم السلام) نیز به زشتی این رفتار ناپسند تصریح و در بیانات خویش، به ویژگی‌های آن پرداخته‌اند.[ر.ک: حكمت نامه پيامبر اعظم صلَّی الله عليه و آله، ج 14، ص 489]
اینک دو سؤال مهم مطرح می‌شود: 1. بهائیت چگونه تعالیم خود را بدیع می‌نامد در حالی که تمام آموزه‌هایش کپی‌برداری از ادیان الهی است؟! 2. اگر قرار است ادعای دین بودن بهائیت را بپذیریم، چه لزومی برای نزول آن متصور است؟!

پی‌نوشت:
محمد محمدی ری شهری، حكمت نامه پيامبر اعظم صلَّي الله عليه و آله، به نقل از کتابخانه الکترونیکی فقاهت، ج 14، ص 489.