پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ کتاب آسمانی قرآن، ویژگی‌هایی را برای کُفر افراد ذکر کرده که در ادامه به ذکر برخی از آنان و مقایسه با عقائد بهائیت خواهیم پرداخت.
1. انکار اصول دین: «کَيْفَ تَکْفُرُونَ بِاللَّهِ وَ کُنْتُمْ أَمْواتاً فَأَحْياکُمْ ثُمَّ يُميتُکُمْ ثُمَّ يُحْييکُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ [بقره/28]؛ چگونه به خداوند کفر می‌ورزید در حالی که شما بی‌جان بودید. شما را زنده کرد، آن‌گاه شما را می‌میراند و باز زنده می‌کند، سپس به سوی او بازگردانده می‌شوید». همان‌گونه که می‌دانیم، بهائیت اساساً منکر چنین معادی است.(بدیع، ص 338)
2. انکار توحید و یگانگی خدا: «إِنَّهُ مَنْ يُشْرِکْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ وَ ما لِلظَّالِمينَ مِنْ أَنْصارٍ [مائده/72]؛ هرکس شریکی برای خدا قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام کرده است و جایگاه او دوزخ است و ستمکاران، یار و یاوری ندارند». البته بر خلاف ادعای یگانه‌پرستی بهائیت، لازم است بدانیم که (با توجه به سخنان پیشوایانشان) آنان در عمل، مشرک هستند.(همان، ص 154)
3. ترک فرایض و وظایف دینی (آل‌عمران/97): البته هرچند پیشوایان بهائی در ظاهر (تا پایان عمر)، خود به فرایض اسلامی عمل می‌نمودند، اما پیروانشان را از آن بر حذر می‌داشتند.(قرن بدیع، ص 280)

پی‌نوشت:
ر.ک: حسینعلی نوری، بدیع (در جواب اسئله قاضی)، چاپ سنگی از روی نسخه خطی، کاتب حرف الزاء، ربیع الأول.
ر.ک: شوقی افندی، قرن بدیع، کانادا (انتاریو): مؤسسه معارف بهائی به لسان فارسی، چ 2 با تجدید نظر، 1992 م.