پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوایان فرقه‌ی بهائیت در آثار خود اقدام به انکار وجود خارجی «جن» کرده‌اند. هم‌چنان که عبدالبهاء می‌گوید: «از جنّ سؤال نموده بودی که در کتب سماويّه مذکور است. جنّ عبارت از قوای غيرمحسوسه است که در نفوس انسانی تأثير نمايد... همچنين شياطين و آن‌چه ناس گمان می‌کنند اوهام محض است ابداً وجود ندارد».(منتخباتی از مکاتیب، ج 6، ص 468؛ شماره: 511)
انکار وجود جن توسط پیشوایان بهائی با دو اشکال روبه‌روست:
اول: کتاب آسمانی قرآن، که رهبران بهائی نیز آن را از جانب خدا می‌دانند، برای جن، ماهیت خارجی متصور شده است؛ چنان‌که در مورد آن می‌خوانیم: الف: از آتش آفریده شده و خلق آن پیش از خلق انسان است (الرّحمن/15)، ب: جن نیز مانند انسان مکلف و مسؤول است (ذاریات/56)، ج: آن‌ها نیز زندگی می‏‌کنند و می‏‌میرند.(احقاف/18)
دوم: پیشوایان بهائی با چه حقی اجازه‌ی تأویل متون سماوی قرآن را به خود می‌دهند در حالی که خود این کار را باطل دانسته و پیروان را از آن منع کرده‌اند؟!(گنیجنه حدود و احکام، صص 340 ـ 341)

پی‌نوشت:
عباس افندی، منتخباتی از مکاتیب، آلمان: مؤسسه مطبوعات امری، بی‌تا، ج 6، ص 468؛ شماره: 511.
عبدالحمید اشراق خاوری، گنیجنه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی.