پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فلورانس اسکاول شین، هنرمند و نویسنده‌ی آمریکایی بود که از اواسط عمرش به فرقه‌ی تفکر نوین پیوست و کتاب‌هایی را در ترویج این فرقه نوشت که یکی از آن‌ها، به نام چهار اثر از فلورانس است. وی جزء معتقدین به معنویت ذهن‌گرا است، و غایت و هدف انسان‌ها را در اتحاد ذهن نیمه هشیار و ذهن کاملاً هشیار می‌داند.
ندای دل، یکی از اصلی‌ترین معیارهای اندیشه‌ی خانم شین است، به‌طوری‌که برای وی مهم نیست که این ندای دل برای مخاطبین، رحمانی باشد یا شیطانی؛ وی می‌گوید: «یکی از شاگردانم با خواهرزاده‌ی کوچکش به خرید رفته بود. بچه پایش را توی یک کفش کرده و بهانه‌ی یک اسباب‌بازی را می‌کند. شاگردم به بچه گفته بود که استطاعت خرید آن را ندارد. اما ناگهان پی برده بود که دارد فقر و تنگدستی را دعوت می‌کند. گویی فراموش کرده بود که خدا روزی‌رسان است، بی‌درنگ اسباب‌بازی را خریده بود. هنگام بازگشت به خانه دقیقاً همان مبلغ پولی را که به اسباب‌بازی داده بود از خیابان پیدا کرده بود.»[1] و این‌گونه است که کسب روزی حرام، در تئوری ندای دل توجیه می‌شود.

تفکری که اسکاول شین بر آن معتقد بود، در این زمان با نام قانون جذب شناخته می‌شود که یکی از مروجان آن راندا برن است. این تئوری  محصول  تفکر اومانیستی (انسان‌مداری) غرب است که در پی آن، دین و وحی از صحنه اجتماع کنار گذاشته شد و همه‌چیز با محور میل و خواستِ آدمی ارزش پیدا کرد. نکته جدیدی که در این تئوری اضافه شده، این است که نه فقط نظام تشریع، بلکه نظام تکوین هم در خدمت آمال و آرزوهای انسان است. عبارت «فرمان‌بردارم، سرورم» که به‌عنوان زبان حال کائنات، بلکه «قوی‌ترین قانون کائنات» در قانون جذب بارها تکرار می‌شود.
در چنین نگرشی، خدا به‌ظاهر انکار نمی‌شود، اما انسان‌ها به بی‌نیازی از خدا و آموزه‌های وحیانی دعوت می‌شوند و استمداد از قدرت‌های الهی و تمسک به دستورهای دینی جای خود را به «خود خدایی انسان» می‌دهد.[2]

خلاصه این‌که مخاطبین و خوانندگان آثار اسکاول شین این سؤال را مطرح می‌کنند که آیا هر ندایی از طرف دل شنیده شد، باید به آن اعتنا کرد؟ آیا این ندا، ندای الهی است یا برخواسته از هوا و هوس؟ و آیا این ندای دل می‌تواند انسان را به قرب الهی نزدیک کند؟
هرچند ضمیر ناخودآگاه و فطرت انسان خداجوست ولی ندای دل انسان همیشه آمیخته با هوا و هوس است که انسان را از حقیقت خلقت دور نگه می‌دارد.

پی‌نوشت:

[1] . فلورانس اسکاول شین، چهار اثر از فلورانس، نشر پیکان، 1386، ص 45.
[2] . حمزه‌ شریفی‌دوست، کاوشی در معنویت‌های نوظهور، قم: نشر صهبای یقین، ص 319.