کتب حدیثی و حتی تاریخی، سرشار از مطالبی است که اعمالی را در سلف نشان می‌دهد که دقیقاً نقطه‌ی مقابل این ادعاست، و با اندک تاملی در متون به‌جا مانده از قدما، این مطلب قابل اثبات است.
اما جالب این است که بعضاً در کلام سلف به عباراتی برمی‌خوریم که نه‌تنها موید افکار ایشان نیست، بلکه به‌صراحت چنین اعتقاداتی را مصداق کفر می‌دانند.
مثلاً ابن عبدربه (متوفای 328 ق) در کتاب خود می‌نویسد: «از جمله  اموری که باعث شد علمای اهل سنت، حجاج بن یوسف را کافر بدانند، این مساله بود که او، کسانی‌که (به قصد تبرک و زیارت) دور قبر و منبر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌گشتند را (به باد تمسخر گرفته و) می‌گفت: این‌ها در اطراف استخوان‌های پوسیده‌ی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌گردند.»[3]
هم‌چنین این مطلب که حجاج بن یوسف متوفای 95 هجری قمری است و در قرن اول می‌زیسته است، به ما نکته‌ای دیگر را، گوشزد می‌کند و آن این‌که در قرن اول هجری این عمل در میان مسلمانان، آن‌قدر رواج داشته، که برخورد افرادی چون حجاج، کفر به‌حساب می‌آمده است.
حال باید از وهابیان که ادعای سلفی بودن می‌کنند، این‌گونه سوال کرد، این‌ها که حجاج بن یوسف را کافر خواندند، از سلف نبودند؟
خصوصاً که این کلام منتسب به علمای اهل سنت شده است نه عوام، تا بخواهید آن‌ها را به جهل متهم کنید.
پس آقایان وهابی شما دم از کدام سلف می‌زنید؟

پی‌نوشت:

[1]. توهّم شرک در زیارت قبور.
[2]. معنای صحیح سلفی گری چیست؟
[3]. ابن عبد ربّه، أحمد بن محمّد ، العقد الفريد، ج5، ص 310، دار الكتب العلميّة، بيروت، چاپ اوّل، 1404 هـ. ق.