پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با تتبع و تحقیق در تاریخ به روشنی می‌توان دریافت که باب سب و لعن حضرت علی (علیه السلام) را چه کسی باز کرد. اولین کسی که با گفته پیامبر (صلی الله علیه و آله) مخالفت کرد و باب سب و لعن حضرت علی (علیه السلام) را باز کرد، خود معاویه بود. اینک نمونه‌هایی از تاریخ:
- معاویه به سعد بن وقاص می‌گوید: «ما لک لا تسبّ أبا التراب؟[1] چرا تو هم مانند دیگران، ابوتراب را دشنام نمی‌دهی؟!»
- ابن ابی‌الحدید معتزلی شافعی می‌گوید: «معاویه در عراق و شام و دیگر بلاد اسلامی به مردم دستور داد تا علی بن ابی‌طالب را سبّ کنند، خود معاویه در خطبه‌ها حضرت علی (علیه السلام) را سب می‌کرد، به گونه‌ای که به عنوان سنّت بنی‌امیه در جامعه جا افتاد».[2]
- ابن ابی‌الحدید معتزلی شافعی می‌گوید: «هنگامی‌که معاویه از عراق به شام بازگشت به مردم شام دستور داد تا حضرت علی(علیه السلام) را لعن کنند، پس همگی حضرت علی (علیه السلام) را لعن کردند».[3]
- ابن‌عبدالبر اندلسی می‌گوید: «معاویه به احنف بن قیس گفت: باید به منبر بروی و حضرت علی(علیه السلام) را لعن کنی».[4]
- طبری می‌نویسد: «زمانی‌که معاویه مغیرة بن شعبه را بر حکومت و ولایت کوفه گماشت (سال41 هـجری) او را احضار کرد و به او گفت: می‌خواستم به تو تذکراتی داده باشم ولی همه را موکول به آگاهی تو می‌کنم، اما از تذکر یک نکته خودداری نمی‌کنم؛ هرگز دشنام به علی و مذمت و بدگویی او را فراموش نکن».[5] به همین جهت مغیرة در هر خطبه‌ای حضرت علی (علیه السلام) را مورد دشنام و جسارت قرار می‌داد».
- ذهبی (حنبلی یا شافعی) می‌گوید: «مغیرة بن شعبه در هر خطبه‌ای حضرت علی(علیه السلام) را دشنام داده و از او بدگویی می‌کرد و خطبایی را نیز تعیین کرده بود تا آنان نیز حضرت را مورد سبّ و دشنام قرار دهند».[6]
حال آن‌که تمامی اهل‌سنت، حضرت علی(علیه السلام) را، جزء عشرة مبشرة بالجنة می‌دانند و به گفته‌ی خلیفه دوم، پیامبر(صلی الله علیه و آله) در حالی که از حضرت علی(علیه السلام) راضی بود، از دنیا رفت.[7] به نقل از بخاری پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: «علی(علیه السلام) از من است و من از علی(علیه السلام) هستم».[8] بنابراین، اولین کسی که مورد سبّ خدا و ملائکه قرار گرفت، معاویه بود، چون او حریم را شکست و سبّ و لعن بر حضرت علی(علیه السلام) را سنّت کرد.

پی‌نوشت:

[1]. صحیح مسلم، دارإحياء التراث العربي، بیروت‏، لبنان، باب فضائل علی بن ابی طالب: ص108.
[2]. شرح نهج‏ البلاغة، ابن أبي الحديد، دارإحياء الكتب العربية، عيسى البابي الحلبي و شركاه، 1378: ج4، ص56.
[3]. همان: ص72.
[4]. العقد الفرید، ابن عبدالبر، أندلسي، دارالكتاب العربي، بيروت، لبنان: ج4، ص29 و وفیات الأعیان، ابن خلكان، دارالثقافة، بیروت: ج2، ص505.
[5]. تاریخ الامم و الملوک، طبري، مؤسسة الأعلمي للمطبوعات، بيروت، 1403: ج2، ص112.
[6]. سیر أعلام النبلاء، ذهبي، شمس الدین محمد بن احمد بن عثمان، مؤسسة الرسالة، بيروت‏‏، چاپ نهم، 1401: ج3، ص31.
[7]. همان. «توفی رسول الله(صلی الله علیه و آله) و هو عنه راض».
[8]. صحیح بخاری، بخاری، ابوعبدالله محمد بن اسماعیل، دارالفكر، بیروت، لبنان 1401: ج4 ، ص207، کتاب فضائل أصحاب النبی، باب مناقب علی بن ابیطالب.